කාලයක් තිස්සේ මම දකින දෙයක් තමයි ලාංකික සම්භවයක් තියෙන ඉතාලියේ ඉන්න මිනිස්සු දකින දකින පෝස්ට් ශෙයා කරනවා. ඒවයේ හරි වැරදි ඒවා කොයිතරම් ප්‍රායෝජිකයිද අරවා මේවා මොනවත් විස්ලේශණයක් නෑ. කොටින්ම බහුතරයක් ආගම ජාතිය හා දේසපාලනය ගැන. මොන කතාද මෙයා මේකෙ ඉන්න අපේ උගත් බුද්දිමත් යාළුවෝ ශෙයා කරන ඒවා දැක්කම නේ? )


   පහුගිය දවසක ලාංකික සම්භවයක් තියෙන clochard කෙනෙක් මැරුනා ස්ටේඩියම් එක පැත්තේ. ඒ මනුස්සයා වසර ගාණක් එහෙම පාරේ නිදාගත්ත කෙනෙක් සීතල වැඩිකමට වෙන්න ඕනේ. මෙහේ මේන් නිව්ස්  වල ඒක දවස් ගණනක් කතා වුනා.


  ඊයේ ඉඳන් මම ෆේස්බුක් ගිහින් ලංකාවේ මෙහේ ඉන්න  මිනිසුන්ගේ ෆේස්බුක් වෝල් හොය හොයා බැලුවා. ඒත් කියන්නත් කනගාටුයි එක්කෙනෙක්වත් ඒක ගැන කියලා නෑ. ඒත් බෙල්ලන්විල හාමුදුරුවන්ගේ ඉඳන් ඊයේ පෙරේදා මේ අන්තිම මොහොත වෙනකම් දේවල් ශෙයා කරලා...


   මේක ගැන මට තියෙන ශෝචනීයම හැඟීම මොකක්ද දන්නවද?

     මේ එකෙක්වත් මෙහෙ නිව්ස් එකක් කියවන්නේ බලන්නේ නෑ. උදේ ඉඳන් රෑ වෙනකම් ලංකාවේ ටී වී චැනල් ටිකේ නාට්ටියි අරවයි මේවයි ෆේස්බුක් ගෝසිප් විතරමයි.
 කොච්චර කිව්වත් වැඩක් නෑ. සාමාන්‍ය දේවල්වත් තමන් ඉන්න රට ගැණ දැණගන්න කියලා. ඒ වුනාට මොකක් හරි ගොන් කතාවක් ආරංචි වෙච්ච ගමන් ඒවා නම් තත්පරෙන් රේඩාර් වලට දාගන්නේ...


     අපි මොනවා හරි ඇත්තක් කියද්දිත් මිස්ට සුවර්ද අරයා කීවේ කොල නීතියක් ඇවිත් කියලානේ. ඉතින් මම කෝල් සෙන්ටර් වෙන්න වෙනවා මොකක් හරි එකක් වුනාම. ඒක මට දුකකුත් නෙමෙයි. ඒත් එකෙක් හරි ඒවගේ දෙයක් හරි උවමනාවෙන් ගන්නවා නම්... යමක් ඉගෙනගන්නවා නම් ලංකාවේ කියන නමටත් ලැජ්ජාවක් නෑ... !!!!

කට කහනවට මොනවා හරි ලියන්න ඕනේ කියලා හිතුනා...


 මයිත්‍රී මාමා ලිකර් තහනමක් ගෙනත්ලු.

 තව මොනවද අඩු අපිට නේද?

 ඔව් තලේබාන් දේශෙට පොඩ්ඩක්වත් අඩු නැතිව ඇති....!

 එක්කෝ මට තියෙන්නේ දුකක් එහෙම නැත්නම් කළකිරීමක් වෙන්න ඇති....

 දවසින් දවසට මගතොටේ හමුවෙන නානාප්‍රකාර මිනිස්සු එක්ක අපි අපේ රටේ සෞන්දර්‍යය, සෞභාග්‍යය ගැන කියවනවා. අපේ රටේ අරක මෙහෙමයි මේක මෙහෙමයි ලංකාවේ කියන්නේ හීනෙන්වත් හිතාගන්න බැරි සුරපුරයක් කියලා උන්ට හැම පැත්තෙ

න්ම අවබෝධ කරවලා.
 
මේ හැම එකක්ම අතිශ්‍යෝක්තියක් නෙමෙයි. ලෝකේ පුරා හැම අහුමුල්ලකම කරක් ගහන අපිට ලංකාව අම්බානකට මිස් වෙනවා. ඒ මිස්වෙන්නේ ඒක ඒ තරම්ම සුන්දර හින්දයි. කොටින්ම අපේ කාලේ මේ අද තියෙන එක බම්බුවක්වත් තිබුනේ නැති හින්දයි. හොද්දකුයි බතුයි කෑවත් එකේන් කාටවත් කරදරයක් නොවුන, අනේකාගේ ජීවන රටාව ගැන ඕනෙවට වඩා කරදර නොවුන, නීති නොදැම්ම, නිදහස් ජීවන රටාවක් හැත්තෑව අසූව දශකයේ ලංකාවෙ තිබුනා කියලායි මට හිතෙන්නේ.

  ඇත්තටම ඇයි අපිට මේ තලේබාන් යුගයකට යන්න ඕනේ වෙලා තියෙන්නේ?

 රජයකට එහෙම උවමනාවක් තියෙන්න පුළුවන්ද?

 මට නම් හිතෙන්නේ මේ ඔක්කොම ලොකු මවාපෑමක් විතරයි කියලා. අපි හැමෝම අපිට නැති අනෙකාට තියෙනවා යයි හිතන යමකට හීන් ඊර්ශ්යාවක් වගේ එකක් තියෙනවා.  ඒක හින්දා අපි මහ ලොකු එකක්වගේ මේ ප්‍රිමිටිව් දෙකයි පණහේ කතා සමාජ ජාල වල ශෙයා කරලා අර ගෝත්‍රික එකේ මහ ලොකු එකෙන්ම ලෝකෙට පෙන්වනවා අපි එහෙමයි කියලා.

 ඇත්ත අපි කොයිතරම් කුහකයිද?

 ඒ වුනාට අපි බෞද්ධ. මාර ධාර්මිෂ්ට අහවල් දෙදාස්පන්සීයේ එක.
මට කියන්න වචන නෑ ...

රට දුවන්නේ මත්පැන්වලිනුයි, මැදපෙරදිග දහදුක් විඳලා  ගෑණු ටික ගේන සල්ලි වලින් කියලා අපි කාටවත් මතකයිද?

අපි එකෙක්වත් ඒ මිනිස්සු දිහා ඇහැක් ඇරලා බලනවද?

 ඇයි ඒ අපේ ස්ටේජ් එකේ මිනිස්සු නෙමෙයි අපිට උන්ව අවශ්‍ය වෙන්නේ රටේ ආර්ථිකය නංවන්න විතරයි...

අපි එකෙක් උන්ගේ එක ප්‍රශ්නයක් ගැන කතා කරනවද?

 ඔව් අපිත් මයිත්‍රී හා අර මෝඩ වලේ ඉන්න  හැම එකාමයි වගේ. අනුන්ගේ රෙද්දවල් නම් අපිට තියෙනවා කියවන්න.

ලිකර් තහනමක් මෙච්චරකල් ලංකාවේ තිබුනා කියලා මම දැනගෙන හිටියෙත් නෑ.

   කාන්තාවක් වෙලා මම ඔය හැමතැනකින්ම බීම අරන් තියෙනවා. තව මොනවද ඕනේ කියලා අහලා විකුණනවා මිසක් අනේ කාන්තාවක් හින්දා ඔයාට නම් විකුණන්නේ නෑ කියලා නෑ.

 ලංකාවේ එක්තරා පන්තියක් වෙනුවෙන් විතරක් රජයක් තියෙන්න ඕනේද? රජය පෙනී හිටින්නේ ආරක්ශා කරන්නේ කා වෙනුවෙන්ද මේ?

 හුරේ කියලා බෝල් එක පාස් කරන්න විතරක් ඡන්දදායකයෝ ඉන්න ඕනෙද?

 මම නම් මගේ මේන් හොබි එක ලක්සරි ලිකර් කලෙක්සන් එකක්.
ඔව් මම බොන්නේ වයින් හින්දා ලිස්ට් එකේ ලොකු ඉඩක් වෙන් වෙන්නේ වයින් වලට. හැබැයි ගෙදර මගේ බාර් එකේ ඉඩ වගේම මම අනිත් මිනිහාගේ අයිතිවාසිකම වෙනුවෙනුත් කතා කරනවා....

මම මංගලට කැමතිත් අන්න ඒක හින්දා. කවදාහරි ඡන්දයක් දාන්න ඉඩක් ලැබුනොත් මංගලට මගේ ඡන්දය දෙනවාමයි.
 කොටින්ම ඒ අනෙකාගේ නිදහසට ගරු කරන නිසා....

අපි මාර ජාතියක් නේද?



එෆ් බී එකට ආවහම එහෙම හිතෙනවා.  ඇයි ලෝකේ හැම එකාටම වැඩියෙන් ජාතියක් විදියට අපි මාරයි නියමයි ඉහලයි කියලා එහෙම කියනවා පෙනෙද්දි.

 පසුගිය දවසක අපිට හදිස්සියෙන් රෙෆ්‍රිගේටර් රෙපයාර් එකකට කාව හරි ඕනේ වුනා. ඒක හදිස්සියක්. අපේ ක්ලයන්ට් සර්විස් එහෙක. මම හිතන්නේ මාත් මගේ බිස්නස් පාට්නර්ත් නොහොයපු කෙනෙක් නෑ. මම හිතන්නේ ඒ යොදවපු කාලයට අපිට තෑගි දෙන්න ඕනේ.

 ඉතාලි එවුන් ගැන කියලා වැඩක් නෑ. ඒවගේ රස්සා කරන බහුතරයක් බලාගෙන ඉන්නේ 8.5 ඩියුටි. ඉන් එහාට උන්ගෙන් වැඳලාවත් වැඩක් ගන්න බෑ. ඒත් හැමදාම සල්ලි නම් නෑ. ඒ සර්විස් සපයන කම්පැනි වලින් සේවා ඉල්ලලා ඉන්න තරම් වෙලාවකුත් නෙමෙයි. කොහොම හරි අපි දෙන්නා විස්සකට තිහකට වඩා කතා කලා. සමහර එවුන්ගේ මිළ ගණන් ඇහුවම අපිට දවස දහයක් වැඩ කරලාවත් ඒ වගේ මුදලක් හොයාගන්න බෑ. ( වගකීමෙන් කියන්නේ.) ඒ වුනාට ඉතින්...

 අපේ ක්ලයන්ට් වර්ල්ඩ් මාකට් එකේ මස් කඩයක්. ඔරිජින් බන්ග්ලාදේශ්. එයාලගේ බොන්ඩ් එකේ හැටියට අර මගේ පාට්නර් හරහාම සේවා ලබාගන්න ඕනේ. එහෙම තමයි. අපි හිතන හිතන ඒවා ලෝකේ කොහෙත් කරන්න බෑ තමන්ගේ කාර් තම්න්ගේ පෙට්‍රල් කියලා. කොටින්ම මස් කඩේ සීල් රූම් එක වැඩ නොකරනවා කියන්නේ ලොකු ගාණක පාඩුවක්. ඒ මස් ආයේ විකුණන්න බෑ. එයිට අමතරව මේ මස් කඩේ ඩේලි  7-15, 7.17 එකක්. ඒ වෙලාවේ රෙපයාරින් යන්නත් අමාරුයි.

 එදා තමයි මම විමුක්තිය දැක්කේ!

 ඒ මස් කඩේ වැඩ කරන  කිහිප දෙනෙක් එක්ක (ඔක්කොම පිරිමී කතා කරන්න ලැබුනා. සමහර දවස් වලට රෑ දෙකට තුනට වැඩට එන්නේ. ඩේලි සර්විස් වලට මස් ලෑස්ති කරන්න. සමහර දවස් වලට ඊටත් කලින්. කොහොමත් මේ මිනිස්සු පාන්දර නැගිටලා බස් එකේ වැඩට එන්නේ. උදේ පහට වත් අනිවා එන්න ඕනේ අනිත් දවසටත්. කොහොමත් මාකට් එක අර උඩ කියපු වෙලාවට වැහුවට අඩුම තරමේ ඒ මිනිස්සු වැඩ ඉවර කරලා ක්ලීන් කරලා ගෙදර යනකොට රෑ හත වත් වෙනවා ඇති. මම මාසේ වැටුප ගැන ඇහුවම කීවේ 1100€ වගේ කියලා.


  එදා  මේ අයට ගෙදර යන්න බෑ. මොකද අර රෙපායාරින් එක ඉවර වෙනකම් ඉන්න ඕනේ.  ඒ වෙනකොට හවස පහ විතර මටත් දවල්ට කන්නවත් වෙලාවක් තිබුනේ නෑ.  මොකද මේ රෙපයාරින් එකට අවශ්‍ය බඩු ගන්න අපි එහෙමෙහේ යන්න උන නිසා. ඒවා ඉන්ඩස්ට්‍රියල් සප්ලයිස් හින්දා අල්ලපු කඩ වලින් ගන්න ඒවා නෙමෙයි. මම චොර චොර ගගා ඉද්දි මගෙ යාළුවා මට හිනා වෙලා කීවෙ උඹ මොනාද බං ජීවිතේ ගැන දන්නේ කියලා. ඒකයි ඔය උඩ කතාව මම අහන්නේ අර මිනිසුන්ගෙන්. ඇත්ත මට උවමනාවක් තිබ්බා නම් තනියම බාර් එකකට ගිහින් කන්න තිබුනා. ඒත් වැඩ අස්සේ හා මගේ යාළුවා බිසි අස්සේ එහෙම කන්න හිතුනෙත් නෑ. මොකද ඌත් කාලා හිටියෙත් නෑ. ඉතින් මම චොර වෙන එක අහන්නත් දෙයක්ද?


 අන්තිමට අපි වැඩේ කරගන්න හොයාගත්තේ කවුද දන්නවද ? චයිනීස් මනුස්සෙක්. වචන දහයක් ඉටලියන් කතා කරන්න බෑ. කොයිතරම්ද කියනවා නම් එයාව ගෙදරට ඩ්‍රොප් කරන්න ඉන්න පාර ඇහුවම මේන් රෝඩ් එකක නමක් කියනවා. නම්බර් එකක් මොකුත් දන්නෑ.  මගේ යාළුවා මේ වගේ දේවල් වලට එක්ස්පර්ට්. ඌ කෙලින්ම ඕෆ් ට්‍රැෆික්වේ  දාගත්තා.  ඒ තමයි මේ වගේ දේවල් ඔහුට පුරුදු හින්දා. චයිනීස් මෑන්ට කිව්වා පාර දකිද්දි කියන්න කියලා. මම දැන් නිකම් ඩිම් වෙලා. ඇයි මගේ මොලේට මේ වගේ දේවල් තේරෙන්නේ නෑ.

  ටිකක් දුර ගිහින් ආ මෙන්න මෙතනින් ඇතුලට තියෙන පාරේ කියන කම් චීනා පාර කිව්වේ නෑ. දැනන් හිටියේ නෑ.  ( මේක ලියන්නේ හිනාවෙන්න නෙමෙයි ඇත්ත කියන්න )



 මොන කතාද එතකොටම රෑ හත විතර. ඌ කිසිම කරදරයක් නැතිව වැඩ කලා. ෆෝල්ට් එක ටිකක් ලොකු හින්දාත් එවෙලේ මටයි මගේ යළුවටයි තව වැඩක් තිබ්බ හින්දා රෑ නමේ වෙනකොට අපි කිව්වා අපිට යන්න ඕනේ කියලා. පහුවදාට ඇවිත් සල්ලි ගන්න පුළුවන් කියලා.  අපි නිකමට ඇහුවා උඹේ ගාණ කීයද කියලා. 100€ ඇති කීවා. ( පාට්ස් ඔක්කොම අපි සප්ලයි කරපු හින්දා ඒ ගාණ ඉහලින්ම වාසියි.


 අර මුලින් කතා කරපු උන් පටන් ගත්තෙම පන්සීයෙන් එහා. අපිට පාට්ස් වලට ගියේ 400€ කට අඩු ගාණක්. ඒ මොනවා වුනත් එවෙලේ එන්න කවුරුත් හිටියෙත් නෑ.
 අන්තිමට කතාවේ කියන්න ඕනේ වුනේ

  හැමෝම ජොබ් අහනවා. ජොබ් නෑ කියලා කියනවා. ඉතින් අපි ඇහුවම මොනාද කරන්න දන්නේ, කීයක් වැටුපක් ඕනේද කියලා  අපි ඕනේ දෙයක් කරන්නම් වැටුප ප්‍රශ්නයක් නෑ වෙලාව ප්‍රශ්නයක් නෑ කියලා. වැඩට ගත්තමනේ තේරෙන්නේ උන්ගේ රික්වෙස්ට් කරන්න අපිට වෙනම අපේ දවස් පිටින් වැය කරන්න ඕනේ.

 අනික රස්සාවක් කියන්නේ ටේබල් එකක ඉඳගෙන ඉඳීම කියලා තවම බහුතරයක් හිතන්නේ. මට තේරෙන්නේ නෑ මුන් කොහෙන් මෙහෙම මොට්ට වුනාද කියලා.
 අපි මොන මඟුලක් හරි දෙයක් කරන්න දන්නවා නම් ඕනේ තරම් රස්සා තියෙනවා කියලා මුන්ට තේරෙන්න තව කොච්චරකල් යයිද?

මට මම ගැණ තියෙන විස්වාශය මැරෙන මොහොතෙ වුනත් මම යහතින් හිටියොත් මට බඩගින්නේ මැරෙන්න වෙන්නේ නෑ කියලා මට සුවර් අන්න ඒක හින්දා. මම ඕනේ දෙයක් කරන්න ලෑස්තියි.  සාධරණව ඕනේ දෙයක් කරලා මම දවසේ පාන් හොයාගන්න ලෑස්ති කෙනෙක් වුනේ මීට බොහෝ කාලෙකට කලින්. අද වෙනකම්වත් මම ඕයි මට කන්න සල්ලි නෑ කියලා කාටවත් කියලා නෑ. කියන එකකුත් නෑ යහතින් හිටියොත්. කාගෙන්වත්  ශතයක්වත් ඉල්ලන්නෙත් නෑ. ඒ ලොකුකම නෙමෙයි. මට මාව විස්වාස නිසා. සල්ලි නැථ්නම් මගේ පොශ් වැඩ මොකුත් නෑ. තියෙන විදියට ජීවත් වුනා. (ඒත් ඉතින් මගේ යාළුවෝ නම් එහෙම කියන්නේ නෑ උන් හිතන්නේ මම අසූ හාරදාහට සල්ලි නාස්ති කරනවා කියලා. )

 ඉතින් අර චීනාව අර බන්ග්ලිදෙශ් මිනිස්සු මට වටිනවා. මොකද උන් කාගෙන්වත් ඉල්ලන්නේ නැථිව ඒ අයගේ හැටියට හොර මැරකම්  නොකර සල්ලි හොයනවා.  ජීවත් වෙනවා. අර ලංකාවේ අයියලා වගේ පොශ් ටෝක් මොකුත් නෑ.

 
  එක වෙලාවකට අපි තවම එක්ස්පීරියන්ස් අතින් කොයිතරම් පොඩිද කියලා මේ වගේ දේවල්ම වෙන්න ඕනේ තේරුම් ගන්න. මගේ යාළුවා මට හිනා වෙන්නේ උඹ මොනාද බං ජීවිතේ ගැන දන්නේ කියලා එහෙම කියලා. මේ මගේ යාළුවා අර මාකට් එකේ ලොක්කා. ඒත් ඌ තාම පොලවේ බැහැල ඉන්න සැබෑ මනුස්සෙක්. වාහන විස්සක් තිහක් තිබ්බට ලොකු විලා එකක් තිබ්බට ඌ හැMඅ වෙලේම ඉන්නේ වැඩ කරන ඇඳුමකින්. කොටින්ම ඌ ගාව වැඩ කරන එවුනුත් ඌට වඩා ලස්සනට ඉන්නවා කියලා මම හිනා වෙනවා ඌට.

 කොයි තරම් දේවල් තියේද කියන්න නම් නේ?

    මේ කතාව ටිකක් වෙනස්  කතාවක්.

     මේ පොත් මාසෙනෙ.



    එහෙන් මෙහෙන් මගේ ෆ්‍රෙන්ඩ් ලිස්ට් එකේ ඉන්න බහුතරයක් ලියන්නෝ පොත් එලියට දානවා දැක්කම ඉරිසියාවක් වගෙ මොකක්දෝ එකක් එලියට එනවා. ඒක එහෙමම නෙමෙයි. උන් ලියපු එක ගැන සතුට එක්ක ඒ මොහොත බෙදා ගැනීමට ආදරය බෙදාගැනීමට මට නොලැබෙන හින්දා.


       අද වෙනකොට මට කියවන්නම වෙලාවක් නැති තරම්. අන්තිම කාලේ පෙරේතකමට ගත්ත බහුතරයක් මගේ ප්‍රියතම ලතින් ඇමෙරිකන් පොත් වලට හා මගේ සැබෑ කල් ප්‍රේමවන්ත ලියන්නෝන්ගේ පොත් වුනත් පොත අවුට් වෙනකොටම ගත්තට කියවන්න වුනේ නෑ. කියවීම අපෙන් ගිලිහිලා. මේ කියන්නේ hard copy ගැන. අර ඉස්සර කාලේ වගේ පොතෙ සුවඳ දැනී දැනී තේ කෝප්පයක් බිබී අලස සුවෙන් ඇඳේ පෙරලි පෙරලී පොත් කියවීමක් දැන් වෙන්නෙම නැති තරම්. අර එක එක ගැජමැටික් එන්න කලින් අපි හිටපු පරම්පරාවේ අය පොත් කියෙව්ව ක්‍රමය මට දැන් ඇත්තටම අහිමියි. ඒත් ඒ නොස්ටැල්ජියාවට මම කොයිතරම් ද කියනවා,  අන්තිම මාස දෙකෙත් ඉසබෙල් අලෙන්දෙගේ පොතක් මාත් එක්ක සර්දීනියා අයිලන්ඩ්ස් වල, ටස්කනි වල කම්බෝදියාවේ රවුම් ගැහුවා වුනාට පිටු පහලොවක් විස්සක්වත් කියවන්න වුනේ නෑ.

   
     ඒ මොකුත් හින්දා නෙමෙයි දැන් අපි කියවන්න හුරු වෙලා තියෙන ක්‍රමය වෙනස් නිසා. දැන් ඉතින් අවුරුදු දහයක් විතර ඉඳන් ටොයිලට් එකට ගියත් අර ටෝයියෙක් අරන් යන හින්දා ඒකෙන් මිසක් වෙන ක්‍රමයකට කියවන්න පුරුද්දක්ම නෑ. අනික ඒක වෙන්නේ මම හිතන්නේ මම දුවන රන් එකේදි මට පොතක් පෙරලන් කියවන්නත් වෙලාවක් නෑ. ඇස් නොපෙනෙන හින්දාම මම ඇහරගෙන ඉන්න හැම වෙලාවටම ස්පෙක්ස් යූස් කරන හින්දාත් ගෙඩ්දර ආව ගමන් ඇඳට එන්නේම කළුවරේ ඉන්නම බලාගෙන. ඒක හොඳ පුරුද්දක් නෙමෙයි. මගේ ඇස් තවත් වීක් වෙනවා කියලා මම දන්නවා. ඒත් මට ඇස් වලට පුදුම මහන්සියි. ඔන්න ටෝයියොන්ගේ ඇබ්බැහිවීම පටන් ගන්න තැන. කළුවරේම කියවන්න පුළුවන්. මොන නිදිමතේ හිටියත් ටික් ගාන සද්දෙටත් ඇහැරෙන මට ටෝයියෙක් ළඟ නැත්නම් නිකම් වතුර නෑ වගේ. ටෝයියෝත් වැඩිපුර ස්මාට් වෙන තරමට ඇබ්බැහිවීමත් වැඩිනේ. (මම එන එන ටෝයියෝ ගන්නේ අන්න ඒ වගේ එක්සියුසස් මටම කියාගෙන )



    නැතිව අර අපේ මල්ලි කියනවා වගේ මම සල්ලි නාස්ති කරනවා හෙම නෙමෙයි. ;)

     
  ගිය සතියෙද කොහෙද තරු ඉන්බොක්ස් එකට එබිලා රංගි ඇඩ්‍රස් එක එවන්න පොතක් එවන්න කියලා කීවම තරූගේ පොතක් කියවන්න එයා තරම්ම, මනුස්සකම ආදරය බෙදන පොතක් වෙන්නත් ඇතිනේ කියලා හිතල අනේ කොයිතරම් නම් ලෝභකමක් දැනුනත් අර මගේ අස්සෙ ඉන්න පෙරේත බබා හැංගිලා එක පාරට මැචුවර්ඩ් බුරුබබා එලියට පැන්නා. මම හිතන්නේ මේක මාව දන්නෝ ලියන්නෝ වෙන බහුතරයකට අමුතු කතාවකුත් නෙමෙයි. අර අපේ  රසී නම් කියන්නේ ඒක නිකම් අපේ අස්සේ ඉන්න ආඩම්බරකාර මොකක්ද මන්ද එකක් කියලා. එහෙමත් වෙන්න ඇති.


  අපි දන්නවා අපි කරන වැඩ වල මහන්සියේ වටිනාකම. අපි මහන්සිවෙන තරමට ගැලපෙන වටිනාකමක් අපිට නොලැබෙනකොට දැනෙන දුක ගැන තමන්ට වඩා වෙන දන්නේ කවුද? මේ පොත් ලියන්නොත් එහෙම අය

 සමහරවිට අපි ආසාවෙන් කරන දේවල් වෙන්න පුළුවන් කොටින්ම කාන්ච් එක්ක මේ ගැන කතා කලාම එයා දවසක් මට කිව්වේ රංහි මම ලියන්නේ සල්ලි වටිනාකම ගැන හිතලාම නෙමෙයි හිතේ සතුටට කියලා. ඒත් අපිත් දැනගන්න කෙනෙකුට යමකට හරි වටිනාකමක් දෙන්න. යාළුකම් හින්දම අනෙකගේ හිතවත්කම හින්දම එයාලව මිස්යූස් නොකර ඉන්න. ඒක මට වඩා කියන්න පුළුවන් වෙන කෙනෙක් නෑ. අමුතු කතා මොකටද ඉතිනෙ නේ?
 
      ඇත්තටම යමක් කෙනෙක්ගෙන් නිකම්ම ගන්න, ඉල්ලන්න, අනෙකුට කරදරයක් වෙයි කියලා හිතෙන දෙයක් කරන්න මම කැමතිම නෑ. එහෙම කියන්නේ මට අනිත් අයගෙන් උදව් ඔනේ නෑ කියන එකවත් මම අනිත් අයගෙන් උදව් ගන්නෙ නෑ කියන එකවත් නෙමෙයි. අනෙකාගේ හොඳකම නිසාම මිස්යූස් වෙන එක ගැන. අපි කරන කියන දේවල් ගැන වගකීම ගැනීමක් වගේ දෙයක්. එහෙම වුනාම අන්තිමට හොඳ මනුස්සෙක්ටවත් උදව්වක් ගන්න බෑ. මේක සල්ලිද වෙන දෙයක්ද සමහර විට ශත පනහක වටිනාකමක් නැති දෙයක් වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් ඒ හැම වෙලේම අපි අනෙකාව වගකීමෙන් ඇසුරු කරන්න ඕනේ කියලා.

       කොටින්ම මේක ලංකාවේ මිනිසුන්ට නැතිම දෙයක්. කොච්චර උගත් උනත්, පොශ් වුනත්, අනිකාගේ අයිතිවාසිකම් ගැන සමාජ ජාල වල ලොකුවට කියවන අයගේ වුනත් බහුතරයක් මම දකින දෙයක්.  හැම වෙලේම තමන් ගැන විතරක් හිතන තරම මේ අපි හැමෝම සෙල්ෆිශ් වෙලා. ඒක නිකම්ම එහෙම වෙලා. තව කෙනෙක් ගැන හිතන්න අපි පුරුදු වෙලා නෑ.  එහෙම අනෙකා ගැන හිතන එකා හැමදාම කුණු කන්දක් ඔළුවේ දාගෙන ඉන්නවා. ඇයි හැම එකාගෙම දුකටයි සැපටයි අරකටයි මේකටයි ඉන්නවා.
 මේ කියන්නේ මම දකින මනුස්සයෙක් වෙනන් ගිහින් මට වෙන අවුල් ගැන මගේ දුක කළකිරීම ගැන මට දැණෙන  ආත්මාණුකම්පාව වගේ එකක්.  බහුතරයක් වගේ අපි කොල්ලයි බල්ලයි හැමෝම එක්ක අපේ සම්බන්දතා කියවන්නේ නෑ. ෆේස්බුක් වෝල් වල ලෝකේ හදන්න යන්නෙත් නෑ. කොටින්ම කරන කියන හැම මඟුලම ලෝකෙට පෙන්වන්නෙත් නෑ. එහෙම ලොකු ඉමේජ් එකක් හදාගන්න ඕනේ වගෙ කියලා ක්‍රයිසීස් එකකුත් අපිට නෑ. අපි ඒන්ජල්ස්ලා නෙමෙයි. මම තරම් පිස්සෙක් තවත් නෑ කියලා මම මම ගැනම නිතර හිතන කෙනෙක්. හිටිගමන් දෙකේ පන්තියේ වැඩ කරලා හැමෝගෙන්ම බැනුම් අහගන්න එකත් මගේ පුරුද්දක්. ඒ හැමදේම කරන්නේ මම දුක් මහන්සිවෙලා හොයන මගේම සල්ලි වලින් කියලා අනෙත් පැත්තට මම මගේ හිතම හදාගන්නවා. මොකද අනෙකා අපව සතුටු කරයි කියලා බලාගෙන හිටපු කාලේ දැන් ගිහින් ඉවරයි. (මම ඉතින් හරි හොඳ අහිංකයානේ. අපේ මල්ලි, මගෙ යාළුවෝ   හෙම මගෙ  කණ පලනකල් මම ඔහේ බලාගෙන ඉන්නවා. )


 හැබැයි මම මටම පොරොන්දුවක් වෙලා තියෙනවා. කිසිම අවස්තාවක කිසිම කෙනෙක්ව මිස්යූස් කරන්නේ නෑ ඒ අයගේ හොඳකම මනුස්සකම නිසාම කියලා. මේ පොත් ගැන කතාවත් එහෙමයි. තමන්ගේ යාළුවෝ පොත් ලියුවට, විකුණුවට පොතක් වුනත් නිකම් ගන්න එපා. එකට සැබෑ වටිනාකම දීලා ගන්න.  පොත් කියවන්න පොත් වලට විතරක් සීම වෙලා තියෙන ආදරය මනුස්සකම ඔයාලගේ ඇත්ත ජීවිත වලට ගේන්න. නැතිව ඔය ෆේස්බුක් වෝල් වලයි අරහෙයි මෙහෙයි දාන තරමට පොත් කියවන තරමට මිනිස්සු ඉන්නවා නම් සමාජය මෙයිට වඩා අද අපේ රට කොච්චර  ඉස්සරහට ගිහින් තියෙයිද? මනුස්සකම ආදරය පිරුන සමාජයක් වෙලා තියෙයිද? ප්‍රදර්ශනකාමිත්වයෙන් එහාට ගිහින් ආයේ අපි බින්දුවෙන් පටන් අරන් ඇත්ත වැලියුස් වලට යමු. ඉස්සෙල්ලම අපි මිනිස්සු වෙමු. ආදරය කරමු...ඒ ආදරේ තමන්ට තමන්ගේ කෙනෙක්ට විතරක් නොවී හැMඕටම වෙන ආදරයක් කරගමු...




    (මේක කලින් ලියන්න ඕනේ කියලා හිටපු එකක්. ඒත් අවිවේකි කම හින්දයි සිංහලෙන් ලියන්න ගියාම තියෙන අමාරුකමයි හින්දම දවසින් දවසට කල් ගියා. පසුගිය දවසක තරු හා තව කිහිප දෙනෙක් පොත් එවන්න ඇඩ්‍රස් ඉල්ලුවම මට ඕනේ පොත් මොනවද අරන් එවන්නම් කියලා කියපුවාම ආදරේ කියන දේ තාමත් එකෙක් දෙන්නෙක් අස්සේ හරි තියෙනවා කියලා දෙනුනම ලියන්න ඕනෙම කියලා මතක් වුනා. )

(අද අහම්බෙන් ෆේස්බුක් නොටිෆිකේසන් වල මේක තිබිලා හම්බ වුනා. කාලෙකට කලින් ලියපු එකක් (2014). එදා විදියටම නොවුනත් තවමත් මේක මට වලංගුයි. )

      සින්ගල්ස්ලාගේ කෑම ගැන කියද්දි පාර්මා හැම්, හා චීස් කියන්නේ ඉතින් අර මොකක්ද නොගැලවෙන බන්දනයක් තියෙන එකක්. 

            

කම්මැලි කම ට කියාපු බෙහෙතත් පාර්මයි චීසුයි තමයි. ඒ විතරක් නෙමෙයි අපි වගේ එවුන්ගේ හමටම බද්ද වෙලා තියෙන හින්දා දවසකට සැරයක්වත් පාන් කෑල්ලක් එක්ක පාර්මායි චීසුයි කෑවේ නැත්නම් නිකම් කහනවා වගේ. කෙලින් හිටගෙන ඉන්න බැරි වුනත් සුපර් මාකට් එකට දුවල ගිහින් පාර්මා ගේන්නේ ඒකමයි. මේ ඊයේ පෙරේදා දවසක උණ 39.05 C* තියාගෙන එලියට ගිහින් අරගෙන  ඇවිත් කෑවම මට දැනුනේ උණ සනීපා වුනා වගේ තෘප්තිමත් හැඟීමක්.

           ඒ විතරක් නෙමෙයි ඕන සීතල කාලෙක ඕන රශ්ණේ කාලෙක කන්න පුළුවන් කෑමක්. තත්පර දහයකින් හදාගන්නත් පුළුවන්. සුපර්මාකට් එකේ කොළුවා ගාණට හීනියට කපලා දෙන පෙති තත්ත්පරෙන් කට ඇතුලේ ලුණු රහට දැනෙනකොට දැනෙන්නේ එසේ මෙසේ හැඟීමක් නෙමෙයි. ඒ විතරක්යැ ඕනේ බීමකට ගැලපෙන කෑමක්. ඇල්වතුර එකක් වගේම වයින් වීදුරුවකට හෝ එයිට එහා ගියා සැර ජාතියේ බීමකට උනත් මට ඔය පාර්මා හැම් කෑල්ලක් නැත්නම් නිකම් හිස් වගේ.

මේ වෙද්දි මගෙ දොස්තරලා මට කියනම දෙයක් තමයි ලුණු කන්න එපා කියන එක. මම කොටින්ම උයන්නේ ලුණු නොදා. ඒ වුනාට ඕනේ දෙයක් අයින් කලත් පාර්මා හැම් නම් අයින් කරන්න බෑ.
ඔව් ඕනේ එකක් ඒත් පානුයි පාර්මයි කාචොයි බෑ.... 

දවසක වෙන කොහෙහරි ඕවා නැති තැණකට යන්න වුනොත් ජීවත් වෙන්න?

පිස්සුද මම එහෙම එකක් ගැන හීනෙන්වත් හිතන්නේ නෑ....
ඒ තරමට රෑටයි දවල්ටයි පාර්මයි, කාචොයි, පානුයි එක්ක තියෙන බැඳීම ලොකුයි මට. කොටින්ම සින්ගල් මගේ සදාකාලික සතුටවල් වලින් එකක් ඔය....

මේ සිදුවීම උනේ අද උදේ 8.30 ට විතර. ඒත් තාමත් මට හරිම අවුල්.

        උදේ මගේ ගෙස්ට්ලා වගයක් ගන්න එයාෆෝට් එකේ ඉන්නකොට තමයි මේ සිදුවීම වුනේ.

       මම මුලින්ම ඇයව දැක්කේ මගේ ගෙස්ට්ලා එලියට එනකම් බලන් ඉන්නකොට. සාරියක් ඇඳපු රබර් සෙරෙප්පු දෙකක් දාපු ඇය මට එක පාරට මතකෙට ආවේ අපේ පැතිවල වතුවල වැඩ කල ටැමිල් කාන්තාවකගේ පාටක්. ඇය එහේ මෙහේ හොයනවත් මම බලාගෙන හිටියා. ඒත් ඒක මගේ බිස්නස් එකක් නොවුන හින්දා මම කතා කලේ නෑ විතරක් නෙමෙයි මගේ ගෙස්ට්ලා ආව ගමන් මම එයාලත් එක්කම වාහනේට ආවා. (මගේ ගෙස්ට්ලා 80+ හින්දා එයාලාව ඇසිස්ට් කරන එකයි මගේ මූලික වගකීම වුනේ.)
  මම බැගේජස් දාගෙන වාහනේට නගින්න බලනකොට  ඒ ලේඩි ඇවිත් මගේ ගෙස්ට්ගෙන් මොනා හරි ඇහුවා. එයාටත් තේරුනේ නෑ. ඉතින් මම ආපහු ගියාම ඇයට ඕනේ වුනේ මගේ ෆෝන් එකෙන් කෝල් එකක් ගන්න. ලියාගෙන තිබුන කොලයක් පෙන්නුවම මම ඩයල් කරලා දුන්නා. මම කොහෙටද යන්න ඕනේ කියලා අහද්දි Batticloa කීවා. නමුත් අර පේපර් එකේ තුනේ Lecce එඩ්‍රස් එකක්.  කොහොමත් ඇය ඉන්ග්ලිශ්වත් සිංහලවත් දන්නේ නෑ. මටත් හෙනම අෆ්සට් වුනත් සල්ලි කීයක් හරි ඕනේද, කොහේට හරි යන්න ඕනේද කියලා ඇහුවත් ඇයට තේරුනේ නෑ. ඩ්‍රොප් කරන්නත් කොහේ කියලා ඩ්‍රොප් කරන්නද? මමත් හිටියේ බොහොම හදිස්සියෙන් හා මගේ මාසයක් යනකම්ම වගකීම් වලින් ඔළුව පිරිලා.

 දැන් ගෙදර ඇවිල්ලා මට ආපහු ඇයව ඔළුවට ආවා. මම දන්නේ නෑ ඇය කොහොම අපි පස්සෙන් ආවද කියලා. අපි සිංහලෙන් කතා කලෙත් නෑ. ඇය කොහොම අපි ලංකාවෙන් කියලා දැනගත්තද දන්නෙත් නෑ. මගේ අතින් ලොකු දෙයක් මිස් වුනා වගේ මහා හිස් හැඟීමක් තියෙනවා. ඒ අම්මා එයාගේ ගමනාන්තයට ගියාද දන්නෙත් නෑ.   ඒත් ඉතින් එවෙලේ මට මහ ලොකු දෙයක් කරන්නත් පුළුවන් ඉඩක්  තිබුනෙත් නෑ.

   මේ ඔයාලා අපි වගේ කෙනෙකුගේ අම්මා කෙනෙක් වෙන්න පුළුවන්. අතේ අඩු ගානේ ෆෝන් එකක්වත් නැතිව එහෙම දුර ගමනක් තනියම යවන එක කොයිතරම් බයානකයිද කියන එක මට හිතාගන්නවත් බෑ. ඊටත් වඩා හොඳටම වයසක කෙනෙක්. ආයෙත් බහුතරයක් කතා කරන භාශාවන් නොදන්න එහෙම කෙනෙක්. බැටික්ලෝ කියන්නේ කොළඹ ඉඳනුත් කොයිතරම් දුරකින්ද?

  මම ලෝකේ පුරා ඕනේ තරම් තනියම රවුම් ගහලා ඇති. ඒත් අද තව වෙනකම්වත් කොළඹ එයාපෝට් එකෙන් බහිද්දි මල්ලි හරි කවුරු හරි දකිනකම් මම ඉන්න ස්ට්‍රෙස් එක මතක් වෙද්දි මට ඒ අම්මා ගැන දැනෙන හැඟීම ලේසියෙන් මිමි කරන්න බෑ.

  ඔයා සතුටින් ඔයාගේ ගමන ගියා කියලා මම මුළු  හදවතින්ම හිතනවා විතරයි අම්මේ.

( ඒත් ඒ මම දන්න කියන වැඩිහිටියෙක්, අම්මා කෙනෙක් වුනා නම් එයා කීයටවත් ඒ තත්වෙට මුහුන දෙන්නේ නෑ කියන එක නම් විස්වාසයි.)

  මේ ඇඹුල් දොඩං හදලා බොන ගමන්.


       අපේ මස්සිනා හැමදාම වගේ මම ගෙදර ආවම නැට්ටට පෙට්‍රල් ගහපු බල්ලෙක් වගේ එහේ මෙහේ දුවනවා. මොනවටවත් නෙමෙයි මම ආස කෑම ජාති හොයන්න. පොඩි අක්කාටත් නංගි අරක ආසයිනේ ඒවා ලෑස්ති කරලා තියෙන්න ආවම හදලා දෙන්න වගේ කියමින් මගේ සියළු කෑම ආසාවන් සංසිඳවන්න කැප වෙච්ච  මනුස්සයා.

         මෙදා පාර ගෙදර ගියේ කිසිම දැනුම් දීමකින් නෙමෙයි. කුමාරි මම මේ ලංකාවට එන ගමන් කියලා එයාපෝට් එකේ ඉඳන් කෝල් එකක් දුන්නට ගෙදර එන බවක් කීවේ නෑ. අනික දවස් තුනකට ලංකාවට ගිහින් මට කොහෙද ගෙදර යන්න වෙලාවක්. අපේ ගමත් ඩොටේ සීමාවෙනුත් එහා.

       කොහොම හරි පහුවදා රෑ යසී බෝයි මායි ගෙදර යන්න පිටත් වුනා. කොහොමත් දැන් පුංචිගේ අවශ්‍යතාවයන් කියන පමාවට ඉටු කරන්න ලොකු පුතෙක් ඉන්න එක ගැනත් තියෙන්නේ අප්‍රමාන සතුටක්.  යසී කියන්නේ මගේ nephew විතරක්ම නෙමෙයි. යාළුවෙක්. ඕනෙම දෙයක් කතා කරන්න පුළුවන් වැඩිහිටියෙක්. එයා වැරදියට දේවල් වටහගනියි කියලා බයවෙන්න ඕනෙත් නෑ. කොටින්ම අපේ මල්ලිගේ කපාපු පළුව තමයි යසී බෝයි. වගකීමක් දෙන්න පුළුවන් ඕනේ දෙයක් තත්ත්පරෙන් අල්ලගන්න කොල්ලෙක්ගේ පුංචි වෙන එකම මගේ ලොකු වාසනාවක්.

 (කොහොමට හිටිය මගේ යසී බෝයිද කියලා දැක්කම පුදුම නොහිතෙනවා නම් ඒකත් පුදුමයක් තමයි. )

       කතාව යසී ගැණ නෙමෙයිනේ.  ඇඹුල් දොඩම් කියන්නේ දන්න කියන දා ඉඳන් අපේ වත්තේ ගේ වහලෙටම අල්ලල තිබුන හැමදාම ගෙඩි පිරිච්ච ගහක්. අද වෙනකොට මට අපේ ගමේ ගෙදර ගැන හිතෙද්දි ඒ හැ මදෙයක් ගැනම දැනෙන දුක මිශ්‍රිත නොස්ටැල්ජික් මතක ගෙන්නේ හරියටම කොහොම හැඟීමක්ද කියන්න දැනෙන්නෙත් නෑ. ඒක දුකක්මත් නෙමෙයි. හරියට අපේ අම්මාගේ ආදරේ වගේ. හීනෙන් වගේ ආව මතකයන් අස්සේ රවුම් ගහනකොට දැනෙන හිස්කමකුත් තියෙනවා.


    ඒ සිංහල දොඩම් ගහේ ගෙඩි බොහෝ වෙලාවට කාට හරි බෙහෙත් වලට ගෙනියන්න කැඩුනා කියලා මතකයි. අපි එහෙමට ඒවයෙන් බීමවත් හදලා බීව  බවක් මට මතක නෑ. මම හිතන්නේ ලොකු අක්කා නම් ඉඳලා හිටලා ඒවා කරලා දෙනවා. ඒත් මම තනියම එහෙම දොඩම් ජූස් හදාගත්ත කියලා මතක නෑ. ඒත් අයියා හරි තව කවුරු හරි ඒවා පෙති සුද්ද කරලා මැදට ලුනුයි ගම්මිරිසුයි දාලා කනවා මතකයි. මතක විදියට ඒක බෙහෙතක්.

       ගිය සතියේ ගෙදර ගියාම මස්සිනා ඇඹුල් දොඩම් කඩලා දුන්නා. දැන් මම ගමේ ගෙදර කියන්නේ පොඩි අක්කගේ ගෙදරට. කොටින්ම මගේ ආදරේ සෙන්ට්‍රලයිස් වෙන්නේ එතනට. සේන අයියාගේ එකී නොකී පළතුරු එළවළු අස්සේ මම ඇඹුල් දොඩම් ගෙඩි තුනකුත් මෙහේ අරන් ආවා. පසුගිය දවස් ටිකේම ලංකාවේ පළතුරු එළවලු තිබුන අපිට ඇතිවෙන්නම. ඉතින් අද තමයි නිවාඩු පාඩුවේ ඇඹුල් දොඩම් ඇහැගැටුනේ. ටක් ගාල මට එක වීදුරුවකුයි කුක්කුබෝලේට එකකුයි හදාගත්තා. අර නොස්ටැල්ජික් ෆීලින් එකෙන්ම මම එක පාරටම ඒක බීලා දැම්මා. කොටින්ම කුක්කුබෝලේ ගෙදර එනකම් ටක් ගාලා මේ සටහනත් ලියන්න ගත්තා.  නොස්ටැල්ජියාව උඩුගම් ගියාම අපි එහෙමයි.

      මම හිතන්නේ මම ඇඹුල් දොඩම් බොන්නේ සෑහෙන කාලෙකින්. නිතර ගෙදර ගියත් ගහේ කොච්චර ගෙඩි තිබුනත් ඒවා කන්න බොන්න මට වෙලාවක් නෑ. ඒකට හේතුවත් මම ගෙදර ගියාම ඉන්න හැම විනාඩි පහෙන් පහටම පොඩි අක්කා මොකක් හෝ දෙයක් හදලා කන්න දෙන එකමයි. මෙදාපාරත් ගෙදර ගිහින් හිටියේ පැ‍ය කීපයක් වුනාට කුමාරිගේ  ලිප ගාවින් අයින් වීමක් තිබුනේම නෑ. සේන අයියත් මට කෑම හොයන්න අහල ගම් හතකටත් එහා ගිහින් තිබුනා. කොටින්ම මම දන්න කාලේ පයින්වත් යන්න බැරි පාරවල් වල කඳු අස්සේ බයික් එකෙන් ගිහින් කෑම හොයන් ඇවිත් තිබුනා.

 මේ හැම එකක් අස්සේම තියෙන්නේ ආදරය. ඒ ආදරය ඇඹුල් දොඩමක් වගේ කහට රහ තිත්ත රහ ,පැනි රහ, ඇඹුල් රහ තියෙන එකක් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ආදරේ කියන්නේ ඒක. කොටින්ම අපේ ජීවිතවල තියෙන පැවැත්ම මේක. මම හරි වාසනාවන්තයි කියලා මට දැනෙන්නේ මේ හැමදෙයක් හින්දම.  කොච්චර බැන්නත් බක පංඩිත කතා කිව්වත් ඒ  හැමදේම වෙන්නේ ආදරේට කියලා දන්න ආදරේ පිරිච්ච පවුලක් ලබන්න මම කොයි තරම් නම් වාසනාවන්තද?
 හරියට ඇඹුල්දොඩම් වල කටට නොදැනෙන පැනි රහ වගේ...;)

image courtesy (https://www.doa.gov.lk/FCRDC/index.php/si/2015-09-22-05-59-42/152-abuldodamhaden-si)

     

   
නොලියාම බැරි නිසා.....

      වේදනාව යනු කුමක්දැයි කිසි දිනක මා හරියටම වටහා ගෙන නැතැයි සිතේ. ඒත් මා ආදරය විස්වාස කරන්නෙක් නිසා හැම දෙයම වේදනාව සමඟින් ආදරය එක්ක මුසු කොට දරා ගන්නට උත්සාහ කරන්නෙමි. ඒත් එය කොයිතරම් දුරට ප්‍රථි විසඳුමක් දැයි වැටහෙන්නේ මෙවන් අවස්ථාවලදීය.

  ඊයේ හවස හත හමාරට විතර කෝල් එකක් ආවා. මම සතියේ අන්තිමට ෆෝන් ආන්ස්වර් නොකරන කෙනෙක් තරමට පත්වෙලා. අනවශ්‍ය කරදර, රාජකාරි වෙලාවන් නොවෙන වෙලාවට වුනත් එන තේරුමක් නැති ඇමතුම් හින්දත්, පසුගිය සතියේ අහම්බෙන් සිදුවුන දුර ගමනක ප්‍රථිපලයක් විදියට තවම ඇඟ රිදෙන එක නිදිමත අඩු නැතිකම වගේ හින්දා කොහොමටත් හිටියේ අලස සුවය විඳිමින්. කෝටියක් ඩෙඩ් ලයින්ස් තිබ්බත් ක්ලයන් කෝල්ස් තිබ්බත් මම හිටියේ මට නෙමෙයි වගේ.

  ඊයේ අර ආව ඇමතුමෙන් කියවුනේ මගේ ක්ලයන් කෙනෙක්ගේ වයිෆ් එයාගේ අසනීප තත්ත්වයක් නිසා කෝමා සිටුවේසන් එකක  හොස්පිටලයිස් කරලා කියලා.  මම ඔහුව දන්නේ 2011 වගේ ඉඳන්. ඒ එක්කම ඔවුන්ගේ පවුලේ විසා කටයුතු කල නිසා සෑහෙන තරමක් විස්තරත් දැනගෙන හිටියා. මෙතුවක් කාලයක් දිගින් දිගටම ඔවුන්ගේ වඩ කරාට එහෙමට ලොකු ඉනර් ෆීලින් එකක් තිබ්බේ නෑ. කොටින්ම කෙනෙක් එක්ක එහෙම වෙන්න මම දන් බයයි. ඊට පස්සේ බිම්බෝම්බ වෙන නිසා.

        පෙබරවාරි අට වෙනිදා ඔහු හදිසියෙන් මට කෝල් කලා. මාවහම්බ වෙන්න ඕන කීවා. එදා මම කාර්ගෝ එකක් යවන්න තිබුන හින්දා ගෙදරත් හිටියේ. මම ගෙදර ඉන්නවා එන්න කියලා කිව්වේ කොහොමටත් කරදරයක් නැති බොහොම අහිංසක මනුස්සෙක් හින්දා.

      එදා තමයි බෝම්බේ පත්තුවුනේ. ඔහුගේ තරුණ බිරිඳ කැන්සර් එකක් ඩයනෝස් කරලා. කියපු යම් යම් දේවල් වලින් තත්වය බයානක කම තේරුන හින්දම මම මෙඩිකල් සර්ටිෆිකේට් එකක් ගේන්නත් ඒකට අවශ්‍ය අවශ්‍ය දුරකතන ඇමතුම් දෙන්නත්,ළමයින්ව දැනුවත් කරන්නත් කියලා ඒ සතියේම සෙනසුරාදා ( ඔව් මට මගේ ප්‍රේමවන්තයා එක්ක ගෙවන්න තියෙන එකම දවස ) එහේ ගියා. ගියාමයි තත්වේ තේරුනේ. මෙඩිකල් රිපෝට්ස් කියවලා මම උඩ ගියා. කොටින්ම වීදුරුවට දාගත්ත වයින් එකවත් බීවේ නෑ. ගෙදර හිටපු කොල්ලෝ දෙන්නත් කාමර අස්සේ හැංගිලා හිටපු හින්දා උනටත් බැනලා මම ආවා. ඒ ඇවිදිනුත් මම හරි කළකිරීමෙන් හිටියේ ලංකාවේ ළමයින් දෙමාපියන් අතර තියෙන දුරස්ථ සම්බන්දය දැකලා. වගකීමක් ගන්න බැරිකම ගැන හිතලා.

  ඉන් එහාට දේවල් මම කලා. හැමදේම බොහොම ඉක්මණින්. යන යන හැමතැනකම ප්‍රයොරිටි ලිස්ට්  එකට එයා ආවා. ඒක තමයි අපි දකින මනුස්සකම ආදරය. කෙනෙක්ගේ දුක අපි හැමෝටම අපේම දුක වෙන එක. අනේ කියවෙන එක.

   ඊයේ හවස ඔක්කොම කඩා බිඳගෙන මම ටැක්සි එකක් කෝල් කරන් හොස්පිටල් එකට ගියා.  රෑක එහෙම ගමනක් යන එක වගේ දේවල් මම නොකරන තරම්. කොටින්ම ප්‍රේමවන්තයා හිටියෙත් බය වෙලා. ඒ වගේ වෙලාවට මට පිහිටට එන්නේ ඒමි. එයාට කෝල් කලාමත් එයාගේ කාර් එක යාළුවෙකුට දීලා එයා කීවා රෑ වෙලා මාව ගන්න හොස්පිටල් එකට එන්නම්  යන්න කියලා.

   මම කෙනෙක් මිය යන මොහොතක, vegetative state එකක ඉන්නවා දැකලා නෑ. සමහරවිට මම බොහෝ දේවල් නොවිඳපු නොදැකපු කෙනෙක් වෙන්න ඇති. එමර්ජන්සි යුනිට් එකක තත්වය අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නෑ නේ. අර මම අස්සේ ඉන්න ශක්තිමත් ගැහැණිය කොහේ ගියාද දන්නේ නෑ. කරන්න ඕනේ දේවල් වෙන්න ඕනේ දේවල් මගේ ක්ලයන්ට කීවට මම හිටියේ අතරමං වෙලා විතරක්ම නෙමෙයි මට මාව කියන පුද්ගලයාත් නැති වෙලා.  පැය හතරක් පහක් ගෙවලා ගෙදර ආවේ බොහොම අවුලෙන් හිස්කමෙන්. කොටින්ම නිදාගත්තට, අවදි වුනාට මගේ හිත තාමත් unconscious.

     සමහරවිට හැමදේම දරාගන්න, බැඳීම් කියන්නේ වේදනාවක් කියලා දන්න මට වුනත් තව නොදන්න විඳින්න බලාපොරොත්තු නැති හිත හදාගන්න බැරි කොයි තරම් දේවල් තියෙනවාද කියලා හිතෙද්දිත් දැනෙන්නේ තවත් හිස්කමක්... මගේ අස්සේම තනිවීමක්, අසරණවීමක්...

         





           කාලෙකට පස්සේ මම ආයේ ජොගින් යන්න පටන්ගත්තා.


          හරියටම කිව්වොත් පහුගිය ජූලි මාසෙන් පස්සේ. උදේටත් හවසටත් හැමදාම ජිම් යන්නේ කවදද කිය කියා අහන මනුස්සෙක් ගෙදර හිටියාට මට වගේ වගක් තිබ්බේ නෑ. ඒ හැමවෙලාවකම යන්න ඕනේ කියලා හිතුවා විතරයි. අපි ඔය කවුරුත් කීවට සැලෙන්නේ නෑ අල බෝලේ වගේ ඉන්නවා මිසක්.

    ඒත් මීට සති දෙකකට කලින් ඉරිදා දවසක උදේ නමයට  කොන්සල්ටේසන් එකක් දාගත්තා හින්දා එලියට ගියා. ඔන්න එක පාරට මට විස්ඩම් පහල වුනා. වෙනදා මරලා එලියට දැම්මත් කුක්කුබෝලේ ගෙදර ඉන්න දවසට තනියම එලියට නොයන මම මෙන්න ගෙදර ආවා ඇඳුම් මාරු කරගත්තා කුක්කුබෝලේ ට කීවා මම ජොගින් යනවා කියලා. මම එලියේ. යමින් ගමන් යාළුවෙකුටත් කෝල් කලා එනවා නම් වරෙන් මම පාක් එකේ කියලා. (කොටින්ම කුක්කුබෝලේ ඒ ඇහුනේ මොකක්ද කියලාවත් විස්වාස කරන්න බැරි තරමට පුදුම වෙලා බලන් හිටියා මම දැක්කා.)

     ඇත්තටම කීවොත් මට තියෙන්නේ මහ අලස ජීවිතයක්. ඒ කියන්නේ ඔෆීස් එකෙන් එහාට මම කරන කිසිම දෙයක් නෑ. ඉස්සර මම හොටෙල් ෆීල්ඩ් එකේ ඉන්න කාලේ අඩුම තරමේ දවසට කිලෝ මීටර් දහයක් පහලොවක් සමහරවෙලාවට විස්සක් වුනත් ඇවිදිනවා. හරිම ඇක්ටිව්. ඒ වගේම දහයකට ගහන්න වගේ ශක්තියකුත් තිබුනා. (දැනටත් එහෙම තමයි හැබැයි කටින් ;) )

 

 එක දිගට නොකලට මට හිතුනාම මම ජොගින් යනවා. කම්මැලි හිතුනාම නෑ. ඉතින් අහන්න දෙයක්ද අල බෝලේ  වෙන එක. ඒ වුනාට මගේ යාළුවෝ මට බනින්නේ ඉස්සර නම් අපි කොයිතරම් අරහේ මෙහේ ගියාද කොච්චර නම් සතුටින් හිටියද කියලා.  මේ බොහෝ දේවල් යාළුවෝ කියද්දි  ඉතින් සද්ද නැතිව ඉන්නවා. ඇත්ත ඉස්සර මම ගෙදර හිටියේ කලාතුරකින්.  දැන් නම් ගෙදරින් ඔෆීස් එකට යන්නෙත් අත්‍යාවශ්යම වුනොත් විතරයි. මගෙ රාජකාරියන් බොහොමයක් මට ඔෆීස් නොගිහින් කරන්න පුළුවන් නෙව හොඳ වෙලාවට.

ඉතින් දැන් උපතින්ම කම්මැලි වෙලා. ඉතින් අහන්නත් දෙයක්ද මම අනිත් එවුන්ගෙන් බැනුම් අහනවා කියන එක.

   කොහොමවුනත් ශරීරයට අවශ්‍ය ව්‍යායාම් වල යෙදෙන්න පුළුවන් නම් ඒක ලොකු දෙයක්. අපිට අඩු ගානේ ටිකක් හරි යහතින් කාලයක් ජීවත් වෙන්න පුළුවන්. මම දන්න මාමා කෙනෙක් එහෙම කීවට එයා මගේ පොඩි කාලේ ඉඳන් මගේ පංතියේ ගුරුවරයා.හිටියෙත් අපේ ගෙදරමයි. දැන් නම් ලොකු ඉස්කෝලෙක ප්‍රින්සිපල් කෙනෙක්. අන්තිමට දැක්කෙත් අවුරුදු දහයකට එහා. එයාට ඩයබෙටික් ආවම එයා ඒක සම්පූර්ණයෙන්ම පාලණය කරලා තිබුනේ ස්පෝට්ස් වලින්. මෙට්ෆෝමින්/ඉන්සියුලීන් වලට වඩා ඒක කොයිතරම් නම් හොඳයිද? අනික කෑම පාලනය කිරීම. මේ බොහෝ දේවල් කරන්න අමාරු නෑ ඇත්තෙන්ම ඕන උවමනාව විතරමයි. ඒත් කම්මැලිකම ජාන වලින් ම එන බොහොමයක් උවමනාවෙන් මේ දේවල් මගහරිනවා.

 
       මම ඉඳලා හිටලා ඔය මෙහේ මෙඩිකල් කන්සල්ටන්ලා එක්ක සාකච්චා වලට යනවා නෙව. ඒවයේ එයාලා නිතරම මෙන්සන් කරන දෙයක් තමයි ලංකාව වගේ රටවල මිනිස්සු මෙහේ සීයට අසූවකටත් වැඩි ප්‍රමාණයක් ඩයබෙටික් වලින් පෙලෙනවා කියන එක. ඒකට ප්‍රධානම බලපෑම වෙන්නේ බත් කන එක කියලා. ඒ විතරක් නෙමෙයි ලංකාවේදි කවදාවත් නොකාපු කිලෝ ගණන් තියෙන මේදය සහිත කෑම කන එක. කොටින්ම මමත් ඒක පිළිගන්නවා. ලංකාවේ බහුතරයක් මෙහෙදි කන්නෙත් බත්. ඊගාවට චීස් වගේ ෆැට් කෑම. එහෙම කරලා කිසිම එක්සසයිස් එකක් කරන්නේ නෑ. ඉතින් අහන්න දෙයක්යැ... ඒ විතරක් නම් කමක් නෑ හැමෝටම බයි පාස් කරලා. ඉතින් මේ කියන මිනිස්සුම මට නිතර කෝල් කරලා අහන දෙයක් තමයි මිස් අපිට මෙඩිකල් කන්ඩෙම් කරලා පෙන්සන් එක හදාගන්න බැරිද කියලා. ඇයි මොකක්ද ඔයාගේ අසනීපේ කියලා ඇහුවම හරියට ලොකු නම්බුකාර විදියට කියන්නේ බයිපාස් දෙකක් කලා තුනක් කලා ඩයබෙටික් අරවා මේවා. මේ බොහොම අය අවුරුදු පනහ හැටේ බොහොම තරුණ අය. ලංකාවෙදි ඒක වයසක් වුනාට මෙහේ සාමාන්යයෙන් අවුරුදු අසූවක් වෙනකනුත් බොහොම නීරොගීව ඉන්න මිනිස්සු බහුතරයක් ඉන්නේ.

ඒ වෙලාවට මම නම් බනිනවා. එකක්
මේ මිනිස්සු තමන්ට ඕනේ ලෙඩක් හදාගෙන මෙඩිකල් කන්ඩෙම් කරගන ඒකෙනුත් නිකම් ඉඳන් සල්ලි හොයන්න හදන එක ගැන. අනික තමන්ට තියෙන අසනීපය ගැන වගකීමක් නැතිකම ගැන. මෙහෙන් ඔය කියන හැම ලෙඩකටම බෙහෙත් දෙන්නේ නිකම්. රජය සෞඛ්යය ගැන දරන වියදම ගැන අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නෑ. අනික ඩයබෙටික්ස් වලට බයිපාස් එකකට මෙඩිකල් කන්ඩෙම් කරන්නත් බෑ. මොකද ඒවා මේ වෙද්දි සාමාන්‍ය දේවල්.  ඒ වුනාට ඒ වෙලාවට අපේ මිනිස්සු ගැන ඇත්තෙන්ම ලොකු කණගාටුවක් දැනෙනවා. අපේ මිනිස්සු මේ තරම්ම කෙයාලස් ඇයි කියලා.

           මම මෙහෙම බන කීවට මාත් කම්මැලියි තමයි. අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නෑනේ. ඒත්      මගේ ජීවිතය එයිට හාත්පසින්ම වෙනස්. විශේසයෙන්ම මගේ කෑම බීමේ පිළිවෙල. මොනව නැතත් මම ඒක හරි පිළිවෙලට කරනවා. ඇත්තටම මගේ අසනීප තත්වයන් එක්ක මම මේ තරමට යහතින් ඉන්නේ මගේ ඒ වගේ බොහොමයක් පුරුදු හින්දා. 

            මම සතියකට දවසක් හෝ දෙකක් එලියෙන් කනවා. අනිත් හැමවෙලාවටම කන්නේ ගෙදර මම හදන කෑම. එළවළු කඩේට යන්නේ මම, පොළට යන්නේ මම, මාළු කඩේට යන්නේ මම, මස් කඩේට යන්නේ මම. කොටින්ම මම මිළට ගන්න හැමදේකම කොලිටි එක ගැන මම බොහොම සැළකිළිමත් වෙනවා. මාව දන්න හැමෝම කවදාවත් මට බොරු කියලා බඩු දෙන්නෙත් නෑ. විසේසයෙන්ම අද කාලේ එළවළු පළතුරු කනකොට ඒ ගැන කොයිතරම් ප්‍රවේසම් වෙන්න ඕනේද කියලා අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නෑ.  අපෙ යාළුවෝ හැමෝම හිතන්නේ අපේ ගෙදර ඕනේ තරම් පාන්, කේක්, බිස්කට් වර්ග තියෙනවා කියලා. කුක්කුබෝලේගේ රස්සාව ඒකනේ. ඒත් කවදවත් පාන් ගෙදර ගේන්නේ නෑ. ඒ ඉන්ඩස්ට්‍රියල් පාන් කේක් අරවා මේව හදන්න දාන දේවල් ගැන අවබෝදයක් එයාට තියෙන හින්දා. මේ වගේ හොඳ පුරුදු පුරුදු වෙන්න මහ ලොකු කාලයක් වියදමක් යන්නේ නෑ. එකම දේ අවඹෝදය විතරයි. 

  

   අපිට ඕනේ තරම් පහසුකම් තියෙනවා ස්පෝට්ස් කරන්න. එලිමහන් පාක් වල ඔපෙන් ජිම් තියෙනවා. සංකීර්ණ මෙට්‍රොපොලිටන් එකක ඉන්න මට විනාඩි පහකින් කුරුල්ලො ලේන්නු, හාවෝ, ඉත්තෑවෝ හා එකී නොකී සත්තු විතරක් නෙමෙයි හෙන දඩාර සයිස් ඉබ්බෝ, කිලෝ හතරෙ පාහේ මාළු ඉන්න  වැවක් එහෙම තියෙන පාක් තියෙනවා. ඒවයේ නැසනල් ටීම් වල කෝච්ස්ලා, ප්ලේයර්ස්ලා  ඇවිල්ල ස්පෝට්ස් කරනවා. ඕනේ නම් අපිටත් ජොයින් වෙන්න පුළුවන්... ඒ වුනාට අපිට කොහෙද උවමනාවක්... අපි උපතින්ම අලසයි කියන එක අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නෑ නේ. මොටිවේට් වෙන්න ඕනේ තරම් හේතු, බුද්ධිය ඔය හැම මඟුලක්ම තිබ්බට උවමනාව බිංදුවයි නම් මොනා කරන්නද ඉතින් අල බෝලේ වෙනවා මිසක්. 

මට ලැජ්ජයි තමයි ඒ වුනාට ඉතින් මොකටද බොරු කියන්නේ..?

(මේ ලියන මොහොතේත් ක්ලයන් කෙනෙක් ඇවිත් එයාගේ තරුණ වයිෆ්ට බ්‍රේන් කැන්සර් එකක් කියලාත් ස්ප්‍රේඩ් වෙලා කියලාත් කිව්වා. කොටින්ම මට දැන් මාවත් මතක නෑ ඒක ඇහුවම... ඉතින් අමුතු කතා මොකටද අපි කන බොන දේවල් ගැන මීට වඩා දේවල් හිතන්න ඕන කියන එක ගැන. )

     

          හැමෝම වගේ ආපහු ලියන්න පටන් අරන් වගේ. මම දැක්කා අර ඩුබායි වට්ටක්කාත් ලියනව.
  ඇයි අර ජනූ කෙල්ල. වෙනදා වගේ නෙමෙයි එක පාරට සිසිර කාරක නින්දෙන් ඇහැරිලා බල්ලෝ හරක් ඔක්කොම ගැන ලියාගෙන යනවා නෙව. ;)

තව පරණ ලියන්නෝ හුඟ දෙනෙක් ආපහු ලියනවා දැක්කා. මටත් නිකම් කහනවා වගේ. ;)


      මේ ළඟ කාලෙකදි මට ආපු ටෙස්ට් එකකින් කියපු දෙයක් හින්දා මගේ හිත හොඳටම රිදුනා. කොටින්ම  අපි ආශ්‍රය කරන මිනිස්සු කොයි තරම් කුහකද, කපටිද, ආත්මාර්ථකාමිද වගේ හැඟීමක් දැනුනා.

       මම;  මම වෙන්නේ දන්න කියන දා ඉඳන්ම. සාමාන්‍යයෙන් මාව දන්න ඕනෙම කෙනෙක් නිතර කියන දෙයක් තමයි මට හොඳට දේවල් මතකයි කියලා. ඇත්තෙන්ම පොඩි කාලේ අවුරුදු දෙකේ මතකත් මට හොඳට මතකයි. ඒක  ආඩම්බර කමකට කියන දෙයක් නෙමෙයි. ඒ තමයි මම මම ගැන ආඩම්බර වෙන හේතුවක්. ඕනේම කෙනෙක් මට කෝපි කෝප්පයක් දුන්නත්, ප්ලේන් ටී එකක් දුන්නත් කෑම වේලක් දුන්නත් මට ඒවා හැමදාම මතකයි. ඒක නිකම්ම නිකම් මතකයක් නෙමෙයි. මම උවමනාවෙන්ම මගෙ ජීවිතේ හමුවෙන ඒ වගේ දේවල් ආදරයෙන් මතකයේ තියාගෙන ඉන්න හින්දා. මගේ ජීවිතය දිහා හැරිලා බලන හැම දවසකම මට උදව් කරපු මිනිස්සු ගැන බොහෝම ආදරණීය මතකයක් මට තියෙනවා. ආයේ අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නෑනෙ උදව් කලාට ඊට වඩා බොහෝ පහත් වැඩ මට කරපු අයට නම් එක වචනයක්වත් මම කතා නොකර ඉන්න්වා ඇති. ඒත් ඒ අය කරපු උදව් මට අමතක වෙලා නම් නෑ.

      ඇත්තම කිව්වොත් ලංකාවේදි මට මගේ ජීවිතේ වටිනම දේවල් වෙන්නේ අපේ ගෙදර අය හා අපේ මල්ලි. ඒවයේ වටිනාකම් වලට තේරුමක් දෙන්න මට, අද, හෙට තියා මියෙන දවසකටවත් බෑ කියලා මම දන්නවා. ඒත් කොයිවෙලේවත් ඒ අය මගෙන් හොඳක් අහගන්නෙත් නෑ. පොඩ්ඩ බැරිවෙච්ච ගමන් කණ පැලෙන්න බැණුම් අහගන්න එක එයාලගේ ජීවිතේ පුරුද්දක් වෙලා. ඒත් එයාලා ඒක ගැන කවදාවත් අහිතකින් ඉන්නේ නෑ. එයාලා දන්නවා ඒ හැමදේම වෙන්නේ මගේ ආදරේ සීමා මායිම්  වල දිග පළල හින්දා කියලාත්. එයාලා ඒ විදියටම මට ආදරෙයි. ඔය යකා නටලා ටික වෙලාවකින් සොරි මට තරහා ගියානේ කියලා කියන එකත් ඉතින් මගේ පුරුද්දක්. එයාලා කවදාවත් මට බොරුවක් කරන්නෙත් නෑ. එහෙම කරන්න අපි කාටවත් අවශ්‍ය වෙන්නෙත් නෑ.

      සමහරවිට ඒ දේවල් එහෙම වෙන්නේ අපි අද කොහේ කොතනක හිටියත් අපි හැදුනේ ගමක වීම. සමහරවිට අපේ දේමව්පියන් අපිව හැදුව විදිහේ වැදගත්කම. මම හැමදාම හිතන දෙයක් තමයි දරුවන් හොඳ මිනිසුන් කරන්නේ දෙමාපියන් දාන අඩි පාරෙන් කියන එක. මම මගේ දෙමාපියන් ගැන ලොකුවට දැනගන්න තරම් කාලයක් එයාලා අපි එක්ක හිටියේ නෑ. හිටියා කාලෙත් කලේ එයාලා පිස්සෝ කරපු එක විතරයි. ඒත් පස්සේ කාලෙක මම අපේ අම්මලගේ ආදරේ තේරුම් ගන්නවා. අදටත් ගමේ ගියාම මම කවදවාත් නොදකැපු මනුස්සෙකුට වුනත් හිනා වෙලා එනවා. ඉතින් ඒ මිනිස්සු හිතන්නේ අපේ ගෙදර ඉන්න හොඳම එකා මම කියලා. එහෙම නෑ කියලා දන්නේ මමයි අපේ ගෙදර එවුනුයි විතරනේ... ;)

      අනික අපේ ගෙදර මිනිස්සු මට නීති දාන්න එන්නේ නෑ. එයාලා දන්නවා මම ජීවත්වෙන හැටි. මම ඇසුරු කරන මිනිස්සු. මම අකමැති දේවල්. කොටින්ම එයාලගේ ජීවිත වලින් අනිත් පැත්තේ පුරුදු ඔක්කොම මට තියෙන්නේ. අක්කා වුනත් ඔයා මෙහෙම කරනවානම් හොඳයි කියනවා මිසක් ඔයා මෙහෙම කරන්න ඕනේ කියලා මට කියලා නෑ.  පුතාලා ඊටත් එහා. කොටින්ම යසී බෝයි, පුංචිගේ යාළුවා. අපි දෙන්නා ඕනෙම දෙයක් ගැන කෙලින් කතා කරන්න තරම් විවෘත වීමම මගේ අති මහත් ජයග්‍රහණයක් කියලා මම හිතන දෙයක්.  මේ කිසිම කෙනෙක් මගේ කාලය ධනය අනවශ්ය වැඩ වලට යොදවන්නේ නෑ. කොටින්ම මල්ලි එයා තමයි මගේ සල්ලි ගැන වගකීමෙන්ම වැඩ කරන කෙනා. මම ලංකාවට ආවම මට කාඩ් දෙක දීලා ඕනෙ දෙයක් කරගන්නවා කියන්න තරම් ඔහු නිහතමාණියි. ඉන් එහාට ඔයා මොනවටද වියදම් කරන්නේ අර යාළුවට දෙන්න එපා වියදම් කරන්න එපා වගේ දේවල් කියවන්නේ නෑ.  වියදම්වැඩිවෙද්දි තමුසේ මොනාද ඕයි සල්ලි වලට කරන්නේ ලංකාවට ආවම කියලා අහලා හිනාවෙනවා මිසක් ඉන් එහාට මොකුත් කියන්නේ නෑ. මට අන්තිම ශතයත් ඉතිරිවෙන්න වැඩ කරනවා මිසක්. මොකද එයා දන්නවා මම සල්ලි හොයන්නේ කොයිතරම් කැපවීමක් කරලද කියලා. අපිට සුගර් ඩැඩීස්ලා නෑ. කොල්ලෝ නෑ සල්ලි දෙන්න නිකම් ;) ඉතින් අපි හම්බකරන හැම ශතයකම ලොකු වටිනාකමක් තියෙනවා. සමහරවිට අපි අනවශ්ය වියදම් කරනවා ඇථි අපේ හිතේ සතුට වෙනුවෙන්. ඒත් ඒ අපේ සතුට වෙනුවෙන් නේ. ;) 

   මේ දවස් වල මගේ ගෙදර රිනේවේසන් එකක් යනවා. කොටින්ම මට සල්ලි වියදම් වෙන්නේ ඒවා මිලට ගන්න විතරමයි. පසුගිය දවසක මගේ කුස්සිය ෆික්ස් කලේ මගේ යාළුවා ගාව වැඩ කරන කොල්ලෝ දෙන්නත් එක්ක යාළුවත් ඇවිත්. අඩුම තරමේ වැඩට ආපු කොල්ලන්ට කෝපි එකක්වත් දෙන්න මට ඉඩ ලැබුනේ නෑ. කෝපි එකක් බොන්න කඩේකට ගියත් චිට් එකක් තියෙන මට ඒක හරි අවුලක් වුනාට මගේ යාළුවා මට කීවේ ඒව මම බලාගන්නම් කියලා.  ඒ තමයි මගේ ජීවිතේ. මම හම්බ කරපු වටිනාම දේවල්. මිනිස්සු. ඕනෙම දේකදි මට ඉන්නවා මිනිස්සු. මම මිනිසුන්ට කරදර නොකරන එක වෙනම දෙයක්. ඒත් ඕනෙම අවශ්ථාවක මම වෙනුවෙන් උදව්වට එන්න මගේ අම්මා, තාත්තා, පවුලේ අය කවුරුත් නැති මේ රටේ මිනිස්සු මට හැමදාම ඉන්නවා. ( කොටින්ම අම්මා නෑ කියලා මට අඩුවක් නෑ මෙහෙත් මට අම්මා වගේ යාළුවෝ ඉන්නවා. මොනිකා කියන්නේ මගේ ජීවිතයම එහෙම සෙට්ල් කරන, කරපු කෙනෙක්. ) 

     ඒත් මේ එක්කෙනෙක්වත් ඒ කිසිදෙයක් ගැන කියවන්නේ නෑ. අරයා ට අපි මෙහෙම කලා අරයා මෙහෙම කලා වගේ කියවන්නේ නෑ. තව කෙනෙකුට උදව්වක් කරන්න හදද්දි අකුල් හෙලන්නෙ නෑ. හොඳම උදාහරණය ඒමි. ඒමි නොහිටියා නම් අද මගේ ජීවිතේ කොහොම වෙන්න තිබුනද කියලා මම දන්නේ නෑ. එයා හින්දාම ජීවිතේ අවුල් වුනත් අපිට ජීවිතේ බෙදාගන්න බැරිතරම් ප්‍රශ්න කවදාවත් නෑ. අදටත් ඕනෙම දෙයක් කරද්දි "බුරු මේක මෙහෙම කරමුද" කියලා අහනවා මිසක් මම හින්දා මගේ සල්ලි වලිනුයි ඔයා කොලේජ් ගියේ කියලා කියන්නේ නෑ. අද මගෙන් ඒමිට ඊට වඩා දේවල් ලැබෙන්නේ අන්න ඒ වගේ මනුස්සෙක් වීම හින්දා මිසක් වෙන දේකට නෙමෙයි. 

       බොරු මොකටද මට සල්ලි ලොකුකම් වෙන්න පොශ්කම් වගේ දේවල් මහ ලොකු දේවල් නෙමෙයි. අපි ඒවට මිනිස්සු ආශ්‍රය කරන්නෙත් නෑ. අදටත් මම ඕනෙම තැනකට ගියාම ඒ තැනට ගැලපෙන්න ඉන්න දන්නවා. කන්න තියෙන්නේ බතුයි පොල් සම්බෝලයි නම් මම ඒකත් කාලා ඉන්නවා. නිදාගන්න තියෙන්නේ බිම නම් ඒකත් කරනවා. ඒත් මගේ සල්ලි වලින් දේවල් කරද්දි ඊට වඩා වෙනස් විදියට ජීවත් වෙනවා. ගන්න පුළුවන් ඉහලම ගාණේ  වයින් බොන්න වගේ ඒවා කරන්නේ මගේ සල්ලි වලින්. අනිත් මිනිස්සු ඉස්සරහා අපෝ මෙහේ මට නම් ඉන්න බෑ කියන්නේ නෑ. මොකද මම දන්නවා අනෙකා සල්ලි හොයන්න මහන්සි වෙන තරම. අනෙක මේ තත්පරේට දෙකකට ලොකුකම පොශ්කම පෙන්වන්න අපි කුරුදුවත්තෙන් ආව නෙමෙයිනේ.... ( මම එහෙම ලංකාවේ කෙල්ලෙක් දැක්කේ එකම එකයි. මේ බ්ලොග් ලෝකෙම හිටපු කෙනෙක්.) 

අපිට අයිඩින්ටිටි ක්‍රයිසීස් නෑ. අපි දන්නවා අපි කොහෙන්ද ආවේ කොහේද ඉන්නේ කියලා. 

 මේ සටහන අවුල් ඇති. ඒත් මේවගේ ඒවත් ලියවෙන්න එපැයි නේ? 

 

 හරි මම නිදහස් ඔන්න... 

ඔක්කොම වමෑරුවා...  );

    ඇත්තටම මගෙන් කවුරුහරි එහෙම එකක් ගැන මීට ටික කාලයකට කලින් ඇහුවා නම් මම කියන්නේ මම එහෙම එකක් ගැන දැනන් ඉඳලා නෑ කියලා.

 ඒත් අන්තිම අවුරුදු හයක ඉමිග්‍රේසන් කන්සල්ටින් කරන්න ගත්තම තමයි තේරුනේ මම කොයිතරම් නම් පොඩි එකෙක්ද ජීවිතේ කොයිතරම් පොඩි දේවල්ද මම දැනන් ඉඳලා තියෙන්නේ කියලා.

 කොටින්ම සුද්දෝ එක්ක වැඩ කරද්දි මට කිසි අවුලක් තිබ්බේ නෑ. මූණට ඔළුවට ආපු ඕනෙම දෙයක් කියන්න පුළුවන්කම තිබ්බා. වැරදියි කියලා පස්සේ හිතුනා නම් අඩේ සමාවෙයන් මට වැරදුනා කීවම ඕනේ දෙයක් තත්ත්පරෙන් ඉවරයි. ඒ කිසිම කෙනෙක් එක්ක මරාගත්තත් පහුවදාට අපි ආයේ කලින් වගේම යාළුවෝ වෙන්න කිසි අවුලක් තිබුනේ නෑ.  කොටින්ම මගේ කෙලින් වැඩ ගැන බොහෝ අය හිටියේ විවෘතව. කිව්වා නම් කිව්වා ආවා නම් ආවා ගියා නම් ගියා. කොටින්ම මගේ ප්‍රේම සම්බන්දතා වල පවා ඕක තමයි කතාව. කොටින්ම ඒමියි මායි එක දවසක් කතාවකදි අපි අද වෙන්වෙනවා කියලා ලොකු පොරක් වගේ කීවම එයත් හරි අපි එහෙම කරමු කියලා කිව්වා.

 එදායින් පස්සේ අපි වෙන්වුනා. මේ කියන්නේ ඒ තීරණේ වැරදියි කියලා අපි දෙන්නම නොදැන හිටියේ නෑ. දෙන්නම ලොකුකම පෙන්නගෙන ඒ තීරණේම එල්ලීගෙන හිටියා මිසක් අපි නෙමෙයි ඒක වෙනස් කලේ. මම අවුරුදු ගාණක් ඒ තීරණේ හින්දා විඳෙව්වා. හැබැයි කවදාවත් ඒක මම ඩිරෙක්ට්ලි එයාට කිව්වේ නෑ. අපි එහෙමයි. අහංකාර එකේ උපරිමයෙන්. ඒක තමන්ගෙ කවුද කියන එක තමන්ට ඒ පුද්ගලයා කොයි තරම් අපේ ජීවිතේට වැදගත්ද කියන එක වෙනම කාරණනේ. ;) පොරවල් වුනාම එහෙම ඕවා කරන්න පුළුවන් කාටද නේද?

 ඒත් අන්තිම කාලේ මගේ ඉවසීම මිනිසුන්ගේ දුක ඇසීම, අනවශ්‍ය කුණුගොඩවල් ඔහේ අහගෙන හිටීම වගේ ඒවා වලට මම එක්ස්පර්ට් වුනා. කොටින්ම ලංකාවේ මිනිස්සු එක්ක වැඩ කරනවා නම් ඒවා ඔබ්වියස්. හැබැයි මම හැමවෙලේම ඕනේ එකෙක් ඉස්සරහ තදට කෙලින් බලලා දෙකක් කියන්න ඕනේ වෙලාවට නොකියා හිටියෙත් නෑ. නැත්නම් එන්නේ මැර තර්ජන ලොකුකම් හා එකීනොකී ඒවා කියලා අමුතුවෙන් කියන්න ඕනේ නෑනේ.
 මනුස්සකම නම් ඇඳන් ඉන්න එක හරි ගලවලා දෙන්න පුරුද්දක් මට තියෙනවා. මම ඉස්සරහා අඬපු නැති කෙනෙක් නැතිව ඇති මගේ ක්ලයන්ට්ලාගෙන්. සමහර වෙලාවට කෙනෙක්ගේ කඳුළු දකින්න අකමැති මම අනවශ්‍ය කරදරවලටත් පැටලිලා ඉල්ලං කාලත් තියෙනවා ඇති තරම්. කොටින්ම මගේ යාළුවෝ වුනත් එහෙම වෙලා තියෙනවා දුක නිවන්න ගිහින්...

 ඒත් හැමවෙලාවෙම ඉස්සරනම් අවුල් වුනාම අපේ මල්ලිට කතා කරලා බලනවකෝ ඕයි මට වෙන දේවල් කියලා උගෙනුත් කණ පැලෙන්න බැනුම් අහගෙන තමුසේ නම් ජීවිතේටවත් හැදෙන්නේ නෑ කියලා අහගෙන හිත හදාගෙන ඒ සිදුවීම අමතක කරලා දාන එකත්, මෑත කාලයේදි නම් කුක්කුබෝලේගේ මූණ දැක්ක ගමන් ඔක්කොම ප්‍රශ්න ඉබේම අමතක වෙන තරම් ස්ට්‍රෙස්ලස් ජීවිතයකුත් මට තියෙනවා. ;)

  අද සිදුවීම මෙහෙමයි. මීට මාස දෙකකට කලින් මගේ ක්ලයන් කෙනෙක්ව වැඩ කරන තැණකදී ඇක්සිඩන්ට් වෙලා අතක් කැඩිලා තිබුනා. ඒ වෙලා තිබුනේ ඒ ළමයා කන්ට්‍රැක් එකක් නැතිව වැඩ කරපු තැනකදි. හොස්පිටල් ගෙනිහින් තිබ්බෙත් ඒ ගෙදර බොස්. ඒ ළමයා ඒ වෙලාවේ හිටපු සිහියේ හැටියට ඇක්සිඩන්ට් එකේ හේතුවවත් මොනවා ඉදිරිපත් කලාද කියලාවත් දන්නේ නෑ. පහුවදා මට කෝල් කලාම ඒ අවශ්ය මෙඩිකල් ලීව් දාන්න බලද්දියි දන්නේ ආන්ජෙලා වැටිලා තියෙන්නෙ සබ්වේ එකේ. ;)

 ඒකත් කමක් නෑ කියමුකෝ ගොනා ඇන්න කෙනාට මොකාද වෙනවා වගේ ආන්ජෙලා  වැඩ කරපු අනිත් ගෙදර මනුස්සයා ආන්ජෙලා රැකියාව හැරගියා කියලා ජොබ් කන්ට්‍රැක් එක කැන්සල් කරලා.  කොටින්ම ආන්ජෙලාට රජයෙන් ගන්න පුළුවන් රක්ශිත දීමනා වලට අයිතියක් නෑ. ( නීතියෙන් එහෙම කරන්න බෑ. මෙඩිකල් රිපෝට් එකක් තියෙද්දි.  ඔන්න මම කතා කලා. ඒ මනුස්සයාට මගේ ජෙනරලිටි කීවම අනේ සමාවෙයන් මම ඒක හිතලා නෙමෙයි කලේ ආන්ජෙලාට ආයේ අපේ ගෙදර වැඩට එන්න පුළුවන් ඕනෙම උදව්වක් කරන්නම් නමුත් මම අන්ජෙලාට මෙඩිකල් ක්ලේම් කරන්න නම් බෑ කියලා කියපි. ඒ කිව්වේ බොහොම හිතවත් ටෝන් එකකින්. ඒ වගේ වුනාම අපිත් ඉතින් ඇහැක් වහනවා. යාලුකමින් හිතවත්කමින් කරගන්න පුළුවන් බොහෝඅ දේවල් වැඩියි නීතියට වඩා කියලා ජීවිතේ අත්දැකීම් මේ වෙද්දි තියෙන නිසා.

  කොහොම හරි මේ මාස දෙකටම ආන්ජෙලාට වැඩට යන්න බෑ. කලින් ඇක්සිඩන්ට් වෙච්ච ගෙදර මනුස්සයා උදව් කරන්නම් කියලා මගෑරියා. අන්තිමට මාසේක වැටපු විතරක් අරන් අපි ආවා. අර මුලින් ආන්ජෙලා එක්ක කියලා තිබුන උඹ කොහෙද ඇක්සිඩන්ට් වුනේ කියලා කියන්න එපා මම ඔක්කොම බලාගන්නම් කියපු එකා හිටියේ නෑ එදා. කොහොම හරි අම්මයි පුතයි දෙන්නම ආන්ජෙලා වැඩ කරපුවට 1000€ක් දීලා මීට වඩා දෙයක් කරන්න බෑ ඕනේ නම් නීතියේ විදියට දේවල් කරපන් කීවා. එවෙලේත් මගේ සීමාව එහා ගිහින් තිබුනේ. ඒත් ආන්ජෙලාට මම කීව දෙන දෙයක් අරන් යමු පස්සේ කේස් එකක් ෆයිල් කරමු කියලා ඒ ඇරොගන්ට් ටෝන් එක දරාගන්න බැරි හින්දා. (එවෙලේ ආන්ජෙලාගේ යාළුව රංගි මිසක් ෆිස්කල් ඇඩ්වයිසර් කෙනෙක් ගිහින් හිටියේ නෑ.)  ඒත් එද්දි මම කියලා ආවා මනුස්සකම් යාළුකම් වලදි මිනිස්සු විදියට වැඩ කරන එකයි නීතියේදි එහෙම දෙන දෙයක් අරන් යන්නේ නෑ කියලා.

 ආන්ජෙලා දවසින් දෙකෙන් මට මැසේජ් කලා.  ඒ ළමයා කෙල්ලෙක් කියලා නැතිව දවසේ පැය හතක් අටක් හෝ (ඊටත් වැඩි ගණනක් ) විතර එක එක තැන්වල වැඩ කරලා ලොකු වැටුපක් හොයපු කෙනෙක්. දැන් පිස්සු වගේ අහන්න දෙයක්යැ බුරු බබාටත් ඕනේ තරම් ඔය වගේ දේවල් නොවෙනවා නෙමෙයිනේ. සල්ලි නැති වුනාම එක එක්කෙනාගෙන් ඉල්ලන්න පුළුවන් තත්ත්වෙක අපි නෑ. කොටින්ම ඒක අපිට ලැජ්ජාවක්. ඒ හැම වෙලාවකම ආන්ජෙලා මට කීවේ ඔයා දෙන්න තියෙන දීමනා හදන්න කියලා. ඒත් අර ඉවසීම කියන එක හින්දා මම ආන්ජෙලාවත් සේෆ් කරන් අපි ඉස්සෙල්ල එයාල හදන ගණන් බලමුකෝ කියලා හිටියා. ඒකෙන් මට පාඩුවක් නොවුනට ආන්ජෙලාට රැකියාව නොලැබෙයි කියන හැඟීමයි මනුස්සකමට පොරොන්දුවක් වුනාම ඒක ඉටු කරයි කියන බලාපොරොත්තුවත් තිබුන හින්දා.

   ඊයේ ආන්ජෙලා කීප පාරක් කතා කලා. රෑ දහයටත් කතා කරලා තිබුනා. දැණ් ඉස්සර වගේ රස්සාවේ ප්‍රශ්න කරේ දාගෙන නැති හින්දා අද උදේ වැඩට යන ගමන් ආන්ජෙලාට මම කෝල් කලා. මගේ ඒ මේල් එක එයාගේ බොස්ට යවන්න ඕනේ එකවුන්ට්ස් එවන්න කියලා කීවම මම ඒකත් යැව්වා.  මම පස්සේ ගෙදර ඇVඉත් කුක්කුබෝලෙ එක්ක ටිකක් රෙස්ට් කරන්න ඇඳට ගියා. ආන්ජෙලාගෙන් මැසේජ් මහ ගොඩාක්. වදයක් වෙන තාමට. මේල් බලද්දි එයාගේ බොස් එකවුන්ට්ස් එවලා තිබ්බා. මම ආන්ජෙලාට ලියලා යැව්වා ඒවා වැරදියි මේ මේ දේවල් වැරදියි කියලා. ඒ මම රෑට කෑම හදන වෙලාව.

 (අපි දැන් හොඳ ගෘහණියෝ නෙව. හය වෙද්දි උයන්න ඕනේ. අටට කලින් කුක්කුබෝලේ කෑම කාලා වැඩටත් යන්න ඕනේ. බොහෝ දවසට අපි දෙන්න එකට කෑම ගන්න එකම වෙලාව ඒක හින්දා මම ඒක කීයටවත් මිස් කරන්නේ නෑ.;) )

 මම දැක්කා මිස් කෝල් එකක් හා ආන්ජෙලාගෙන් ආයෙ මැසෙජ්. එයා එවල තිබ්බා එයාගේ බොස් මට කතා කලා මම උහ්තර දෙන්නේ නෑ කියලාත් එකවුන්ට්ස් හරි එවා හැදුවේ  වර්කින් කන්සල්ටන්ට් කෙනෙක් කියලා.

 මට නේද?
ඉවසීමේ සීමව එතකොටත් හොඳාම ඉවර වෙලා තිබ්බේ. එහෙන් මගේ කෑම හැදීම, එහෙන් කුක්කුබෝලේ ඇහැරවන එක ;) (ඒක මිසන් එකක් පැයක විතර )
 ගත්තා කෝල් එකක් ආන්ජෙලාගේ බොස්ට. මම කීවා මේකයි මේකයි මේ මේ දේවල් වෙනස් වෙන්න ඕනේ කියලා. මොන මට කතා කරන්න දෙන්නේම නෑ. ඔහේ කියවනවා. කොටින්ම ආන්ජෙලාට 1500€ ක් විතර අඩුවෙන් එකවුන්ට්ස් තිබ්බේ.) මෙයිට වෙනස් කීයක්වත් දෙන්නේ නෑ මේක කන්සල්ටන් හැදුවේ අරවා මේවා. ඔන්න මගේ ලිමිට් එක. හරි මාත් කන්සල්ටන් කෙනෙක් මම කියන්නේ මේක මට වෙන වැඩ තියෙනවා මේ කුණුගොඩවල් අස්සේ ඉන්න මට වෙලාව නෑ කිව්වා phone එක තියෙනවා කිව්ව. කට් කලා. ඒ තමයි මගේ උපරිමය.

   ටිකකින් මට whats app ටෙක්ස්ට් එකක් එනවා.

 ෆෝන් එක කට් කරන්නේ කතා කරලා ඉවර වුනාම උඹ භාශව දැනගත්තට  මැනර්ස් දන්නේ නෑ කියලා කතාවක්.

    හරිනේ මම ඒක පිළිගන්න ඕනේ. මම හැසිරුනේ යකෙක් වගේ. මගේ ටෝන් එකේ උපරිමයෙන් හිටියේ කෝල් එක ඉවර වෙනකොට. එහෙම වෙන්න හේතු තිබුනා. ලොකු කම නම් මාත් එහෙමයි. නීතිය නම් මාත් එහෙමයි.  අහිංසකයින්ට කීයක් හරි ලැබෙන්න තියෙන දෙයක් අරන් දෙන එක මගේ යුතුකමක් වගකීමක් කියලා මම හිතන හා අදහන කෙනෙක්.

  මම රිප්ලයි කලා.  හරියටම. මම ආයේ උඹ කියන දේ කරන්නම්කෝ. නෝන්ඩි හිනාවකුත් එක්කම.  යටින් වැදගත් මිනිස්සු අනවශ්‍ය කතාවල් පවත්වාගෙන යන්නේ නෑ ඇවොයිඩ් කරනවා. තේරුමක් නැතිව කත කරන්න මට උවමනාවක් නෑ...  ඒ එක්කම වැඩි දුරටත්  සමාවෙයන් මගේ ටෝන් එකට. සාමන්යෙන් මම එහෙම නෑ. ඒත් මෙතන නම් මට එහෙම වෙන්න ඕනෙවටත් වඩා හේතු තිබුනා  කියලා ටෙක්ස් එක ඉවරයි.. ආයෙ උත්තර ආවේ නෑ. ලැජ්ජාවක් තියේනම් ඉතින් ආයේ ලියයියැ....

  මට හොඳටම හිනා. පස්සේ මම කුක්කුබෝලේටත් සොරි කියලා මගේ හිත හදාගත්තා. මම ඒ විදියට හයියෙන්, තරහා ගිහින් ඉන්න්වා එයා දැකලාම නැතිව ඇති. ඒත් මේ ලියන මොහොතේත් මට හිනහයි....

 ඉවසීමේ උපරිමේට ආවම එහෙම තමයි... ඒත් ඒක ගැන නොහිතා ආයේ තත්ත්පරෙන් නෝමල් වෙන්න පුළුවන් එකම මදිවැයැ...  ඉස්සර නම් දවසක් දෙකක් මූඩ් අවුට් නෙව... ;)

      ගිය බ්‍රහස්පතින්දා දවල් එකට විතර මගේ යාළුවෙක් එනකම් අපි දෙන්න කැම්පස් එකේ බංකුවක ඉඳගෙන හිටියා. ඒක අහම්බයක්.  එතන තිබුන බාර් එක පිරෙන්නම යුනිවර්සිටි ස්ටුඩන්ට්ස්ලාගෙන් පිරිලා ඉතිරිලා ලන්ච් බ්‍රේක් හින්දා. අතොරක් නැති කියවීම් අස්සේ  එක පාරට එයා මෙහෙම කිව්වා.

 "බුරු, දන්නවද ඉස්සරහට මට ලීගල් ඉස්සුස් වලට මුහුණ දෙන්න වෙනවාලු..."  (කතාව සි`න්හලෙන් නොවෙන හින්දා මේවගේ තේරුමක් තමයි ඉතින් )

 මම එක පාරට  WTF මූඩ් එකෙන්
"මොකක්"
"නෑ නෑ මම අර ඔයාට කිව්වෙ කලිනුත් වෙලාව බලාගත්තා එයා කියන දේවල් වරදින්නේ නෑ."

 "අනේ පිස්සු විකාර ගැන මට කියන්න එපා. දන්නවානෙ මම ඕවා විස්වාස කරන්නේ නෑ.  කොහේවත් ඉන්න  මිනිස්සු කියන දේවල් අහලා තමන්ගේ ජීවිතය ගැන තීරණ ගන්න තරම් ඔයා මෝඩයෙක්ද? නිකම් පිස්සු වැඩ කරන්න එපා"

 "නෑ නෑ මට කියපු කිසිදෙයක් වැරදුනේ නෑ."

 එතනින් කතාව ඉවරයි.
එවෙලේ මගේ යාළුවත් ආවා.
අපි දෙන්න එයත් එක්ක අපේ බිස්නස් මීටින් එක ඉවර කරලා ඉක්මණින් ඉන්දියන් මාකට් එකෙන් මට ගන්න තිබුන බඩු වගයකුත් අරන් ගෙදර ආවා. එයාටත් එදා රෑ දොලහට ප්ලේන් එකක් තිබුනා.
ගෙදර ඇවිත් මම කෑම කාල එහෙමම වැඩට ගියා. රෑ වෙලා විශ් කරන්න කතා කරන්නම් කියලා හිතාගන.

ඒත් එදා එක එක වැඩ අස්සේ මට කතා කරන්න බැරි වුනා. එක පාරක්ද කොහෙද ප්‍රේමවන්තයා එයාට ගනිද්දි ෆෝන් එක බිසි කියලා කීවා. ඒ ගමන් ටෙක්ස්ට් එකක් දැම්මා එයාගේ ගමනට සුභ පතලා.  එදා මම ගොඩාක් මහන්සි වෙලාත් හිටියේ. මම ඉක්මණට නිදාගත්තත් එක්ක. 

 සිකුරාදාත් උදේ වැඩ වගයකට ගිහින් ගෙදර ආව ගමන්ම මම රෙස්ට් එකකට ගියා. කොටින්ම ගෙදර ඉන්නවා නම් දැන් ඉස්සර වගේ ෆෝන් ගැන හොයන්නේ බලන්නේ නෑ. දෙකට නැගිටලා ෆෝන් එක බලනකොට 

 "බුරු ඉක්මණින් කෝල් එකක් ගන්න"

 කියලා දැක්කම මම උඩ ගිහින් බිම වැටුනා. එහා පැත්තෙන් සද්ද ගොඩාක්. ෆෝන් එකට කනෙක්ට් වෙන්න අමාරුයි.  අන්තිමට 

 "Buru mi hanno arrestato"

ඒ තමයි මට ඇහුන වචන ටික....

 මොකක්ද කවුද ඇයි වගේ දාහක් මගේ ප්‍රශ්න එක්ක කෝල් එක කට් වුනා. ඒත් එක්කම මගෙන් ඒ ෆෝන් එකට ටෙක්ස්ට් වර්සාවක්. ඒත් උත්තර ආවේ නෑ..

 මම පිස්සෙක් වගේ.... මට හිතාගන්නත් බෑ. අනික ඊට පැය විසි හතරකට කලින් කියපු වචන ටිකක් මගේ ඔළුවේ තිස් තුන් දාහේ වේගෙන් ඇදෙනවා...

 ඒත් එහෙම වුනා....

       ඇත්තෙන්ම කිස්ම අවස්තාවක අපි දෙන්නගේ යාළුකම්, තේරුම් ගැනීම් එක්ක අපි දෙන්නා සාමාන්‍ය එක්ස්ලා වෙන්නේ නෑ. ගොඩාක් වෙලාවට මගෙන් වැඩියම බැනුම් අහන්නේ ඒමි. ඒත් අනෙත් පැථ්තට මාත් එහෙමයි. ඕනෙ ගොන් වැඩක් කලාම මොනවද හලෝ මේ වැඩ කියලා බැන්නට මුලින්ම උදව්වට එන්නේත් ඔහු. සමහරවිට මාස ගණන් කතා නොකර හිටියත් වැදගත් ඕනෙම දේකදි අනෙකාගේ අදහස් අපි හොයනවා. 

 පිටස්තර කිසිම කෙනෙක්ට ලේසියෙන් අපේ සම්බන්දය තේරුම් ගන්න බැරි වුනා. ඒත් මගේ ප්‍රේමවන්තයා මුලින්ම ඒමිව මීට් වුන දවසේ ඉඳන්ම එයාගේ යාළුවෙක්. ඒමිගේ තියෙන කොලිටි එකක් තමයි ඒ තත්පරෙන් අනෙකාගේ හිත දිනාගන්න එක. ඒ විතරක් නෙමෙයි මගේ සතුට වෙනුවෙන් කවදවත් නෑ බෑ කියන වචන නැතිව මම අවුල් වෙච්ච හැම වෙලේම ඔයා මෙහෙම ඉන්න ඕනේ කෙනෙක් නෙමෙයි කියලා දුක් වුන කෙනත් ඒමි. (වෙන කවුද ඉතින් තමන්ගේ එක්ස්ගේ පාට්නාර්ගේ උපන්දිනේ දවසේ උදේ පාන්දර හයට ඇවිත් කේක් එකක් ගෙනත් දෙන්නේ? )

 ඒක මගෙනුත් හැමදාම එහෙම වුනා. 

මම දන්නවා ඕන චොර වැඩක් කලාම එයා දන්නවා කොහෙන් වුනත් මම ඉන්නවා කියලා. ඊටත් වඩා එයා ගියේ මගේ වැඩකට. ඒ හින්දාම මට වැඩියම දුකයි. කොහේ හිටියත් අහුවෙන දෙයක් කාලා බීලා බිම  හරි නිදාගන්න පුළුවන් වුනත් නිදහස නැතිව නම් දවසක්වත් එයා රෙසිස්ට් වෙන්නේ නෑ කියලා මම දන්නවා. 

එයා හැමදේම හෙව්වේ එයාගේ නිදහස!    ඒත් දැන්... 

ජීවිතේ කියන්නේ අපිට ප්‍රශ්න විතරක්ම වෙන්නැති Ciccio. 

 sei la miglior persona mai incontrato nella vita. 

     

        එක පාරට 2016ත් ඈවිත්. 2015 කොහොමද ගෙවුනේ කියලා හිතාගන්නවත් කලින්. සමහර දේවල් තියෙනවනේ අපිට නොදැනිම ඉබේ වගේ වෙන. මේකත් එහෙම වෙන්න ඕනේ.  මොනවා වුනත් තවත් අවුරුද්දකින් මම වයසට ගියා කියලා හිත කියනවා. (වයසට යනවා කියන්නේ mature වෙන එක කියලයි මේ අපේ වර්ගයේ බොහොමයක් අය කියන්නේ නැතිව අපි කොහේ වයසට  යන්නද?


     2015 දිහා බැලුවම මගේ ජීවිතයේ බොහොම කේන්ද්‍රීය වසරක්. කරදර හිත් රිදීම්, නැතිවීම් හා අවුල් වියවුල් වලින් පිරුණ වසරක්. කොටින්ම නැතිවෙච්ච සමහර දේවල් වල වටිනාකම තියා ඒවා ගැන තාමත් හිතාගන්නවත් බෑ. ඒ කියන්නේ මුදල් අගය නෙමෙයි. ඒවා ගොඩාක් බැඳුනේ මගේ රාජකාරි ජීවිතය එක්ක. මොන දේ අවුල් කරගත්තත්  රස්සාව දේවකාරියක් වුන මට ඒක සෑහෙන්න බලපෑමක් වුනා.

 ඒ මොනව වුනත් කඩා වැටීම් දාහක් අස්සේ වුනත් ආපහු පොලවේ ජීවත් වෙන්න තිබුන ශක්තිය ගැන මටම පුදුමයි. මගේ අස්සේ ලොකු අවුල් තිබ්බට මම, මාව ගැන සතුටු වෙන එක තැනක් තමයි ඒ. කොහෙන් ගියත් මාව අන්තිමට හොයාගන්න එක. සමහර අවස්ථාවන් තිබුන ජීවිතය එපා වුන තරම්. ඒ නැති වුන දේවල් හින්දා නෙමෙයි. අපි වටේ ඉන්න යාළුවෝ හිත මිත්‍රයෝ  සම්බන්ද බැඳීම් වලදී. කොටින්ම අපේ යාළුවෝ කියන්නේ අපි ඕනෙම දේකදි පෙනී හිටින මිනිස්සු. ඒත් අපිට අපේ යාළුවෝ කොහොමද කියන එක යමක් වෙනකම් තේරෙන්නේ නෑ. අපි කොයිතරම් වයස ගියත් අත්දැකීම් තිබුනත් කොයි තරම් පාඩම් ඉගෙනගත්තත් ඒ වගේ දේවල් වලට මුහුණ දෙන එක නතර වෙන්නෙත් නෑ. ඒකේ අවුල මගේ මිසක් වෙන කාගෙවත් නෙමෙයි.  අපිට අවශ්‍යතාවයක් වුනාම අපි එක්ක හිටගන්න පුළුවන් යාළුවෝ කීයක් අපි එක්ක ඉන්නවද කියන එක වගේ දේවල් තදින් තේරුම් ගන්න වුනා. කිසිම කෙනෙක්ගෙන් කිසිම දෙයක් බලාපොරොත්තු නොවුනත් අපිටත් අනෙකාගේ ආදරය, උදව්, හිතවත්කම් උවමනා වෙනවා. ඒත් මට නම් එහෙම මට කියන්න යාළුවෝ ඉන්නවද කියන්න, මිනිස්සු ඉන්නවද කියන එක ගැන ආපහු සියදාස් වාරයක් හිතන්න උනන්දු කලා. ඒත් හැමදේම වෙන්නේ හොඳටනේ කියලා හිත හදාගන්න මට පුළුවන්. කොටින්ම කවුරු නැතත් මට මම ඉන්නවා කියන එකත් ඒ වගේම මම වෙනුවෙන් ඕනෙම වෙලාවක එකට හිටගන්න පුළුවන් කීපදෙනෙක් හරි ඉන්න එක ගැන මට ලොකු අවබෝධයක් දැනුනා. කොටින්ම අර හිතවත්කම් පෙන්වන යාළුවන්ට වඩා ඒ එක්කෙනා දෙන්නා දාස් ගුණයකින් වටිනවා.... (කොටින්ම කිසිදෙයක් නොකලත් අනෙකාගේ කැපවීම හිතවත්කමවත් තේරුම් ගන්න යාළුවෝ )

       අපි අනෙකාට ලංවෙන තරමට ආදරය කරන තරමට බැඳීම් වැඩිවෙන තරමට වේදනාවත් වැඩිනේ. ඉතින් එහෙම ඉදිරියට හරි නොවෙන්න තීරණය කලා. ( අපේ මල්ලි නම් කියන්නේ ඔයා ඕක කී පාරක් කියලා තියෙනවද හලෝ ඒත් හැමදාම එකමනේ කියලා.)  ඇත්ත ඒක තමයි හැමදාම වෙන්නේ හා වුනේ. ඒත් අන්තිමට කාත් එක්කවත් කිසිම තරහක් මගේ හිතේ ඉතිරි නොවෙන්නෙත් ඒ හින්දමයි කියලා මම දන්නවා. ඕනේවට වඩා ප්‍රෙටෙන්ඩ් වෙන්න ගිහින් බලෙන් ජීවිතය අවුල් කරගන්නවා කියන එක මට අමුතු දෙයක් නෙමෙයිනේ. ;)

 
   කොහොමත් සතුට කියන එක සාපෙක්ෂයිනේ. අනික හැමදෙයින්ම අපිට සතුට විතරක් ලැබෙන්න ඕන වෙන එකත් මහ විහිළුවක්නේ. ඒක හින්දා මේ දේවල් මහා ලොකු අවුල් දේවලුත් නෙමෙයි. කෙස් ටික ටික සුදු වෙන්න ගන්න හින්දා මැචුව වෙන කාලේ කියලා මම හිතාගන්නවා... ;)

    2016 කියලා මට නම් අලුතෙන් කියන්න තරම් මහලොකු බලාපොරොත්තුවත් වෙන මොනාවත් නෑ. හිතේ සතුටින් ජීවත් වෙන්න ලැබුනම ඒ ඇති. කලින් අවුරුද්දට වඩා වැඩියෙන් වැඩ කරන්න ලැබිලා,අසනීප වලින් තොරව, අතේ කීයක් හරි වැඩිපුර ගැවසෙන අවුරුද්ද ක් වුනා නම් තවත් ලේසියි. කොහොමත් මගේ අවශ්‍යතාවයන් වලට මුදල් තිබුනම හොඳටම ඇති. යාළුකම් නොදන්න  මිනිසුන්ගේ ප්‍රශ්නවලට ශතයක්වත් වියදම් කරන්න නොලැබෙන අවුරුද්දක් වෙනවා නම් තවත් හොඳයි.

    මෙහෙම කීවට මට කිසිම නෙගටිව් ෆීලින් එකකුත් නෑ. මම දැන් ටික ටික මට අනුව  සත්‍යවබෝදයට යමින් සිටින හින්දා වෙන්නැති... හික්ස්... (කෙස් පැහෙන කාලේ හා හා...  )